‘Moet jij niet terug naar je kamer om Juffrouw Klaar-en-Gewillig, gezelschap te houden?’ vroeg Jenna poeslief, terwijl ze langs hem liep met haar spullen in haar armen.
Hij schudde zijn hoofd. ‘Ze is bezig zich aan te kleden en mijn kamer te verlaten,’ zei hij. Hij greep haar arm en draaide haar met een ruk naar zich toe.
Grote genade, haar lichaam reageerde nog steeds op zijn aanraking. Ondanks alles voelde ze de hartstocht weer in haar oplaaien. Die vermengde zich met de woede die door haar heen schoot en Jenna wist zeker dat dit niet goed was. Ze moest hier weg.
Maar Nick pakte haar alleen maar steviger vast. ‘Ik heb haar niet uitgenodigd. Ze heeft een dienstmeisje omgekocht.’
Ze slikte moeizaam, sloeg haar blik neer naar zijn handen om haar armen en zei: ‘Je doet me pijn.’ Dat was niet waar, maar haar woorden waren voldoende om hem ertoe te bewegen haar los te laten.
‘Jenna –’
‘Het is een wonder dat die vrouw iemand moest omkopen. Ik weet zeker dat de dienstmeisjes eraan gewend zijn naakte vrouwen in jouw suite toe te laten. Het is net een draaideur hier, nietwaar?’
‘Niemand komt mijn suite in zonder mijn goedkeuring. In dit geval heb ik die niet gegeven,’ voegde Nick er snel aan toe. ‘En ik hoop voor het dienstmeisje dat ze er een flink bedrag voor heeft gekregen, want het heeft haar zo-even haar baan gekost.’
‘O, dat is geweldig,’ zei Jenna, die zich omdraaide om de ritssluiting van haar koffer dicht te maken. ‘Je ontslaat een dienstmeisje omdat jij de wellustigste man op de planeet bent.’
‘Pardon?’
Jenna richtte zich op en sloeg haar armen over elkaar, terwijl ze met de punt van haar schoen op de grond tikte en hem woedend aankeek. ‘Iedereen op dit schip weet dat je graag spelletjes speelt, Nick. Waarschijnlijk was het geen grote verrassing voor het dienstmeisje dat een vrouw jouw suite in wilde. En waarschijnlijk dacht ze dat jij haar daarheen had gestuurd.’
Even woedend keek hij haar aan. ‘Mijn leven is mijn zaak.’
‘Daar heb je gelijk in.’ Ze greep het handvat van haar koffer en trok die van het bed. Het interesseerde Jenna zelfs niet of ze iets had vergeten in te pakken. Ze kon hier geen seconde langer blijven. Ze moest bij Nick weg zien te komen. Ze moest van dit schip af en terugkeren naar de wereld die ze kon begrijpen, de wereld waarin ze welkom was en waar ze nodig was.
‘En ik ben jou geen verklaring schuldig voor wat dan ook,’ voegde hij er totaal overbodig aan toe.
‘Nee, dat is waar. Precies zoals je ook geen dienstmeisje hoeft te ontslaan omdat ze ervan uitging dat de zaken volgens de gebruikelijke regels verliepen.’ Jenna schudde haar hoofd, nam hem van top tot teen op en keek hem toen strak aan. ‘Maar doe maar gewoon wat je wilt, Nick. Dat doe je altijd. Geef het dienstmeisje maar de schuld, iemand die hard werkt om haar brood te verdienen. Ontsla haar. Daardoor zul je je beter gaan voelen. Maar verwacht niet van mij dat ik in de buurt blijf om toe te kijken.’
‘Verdraaid, Jenna, ik laat jou niet weggaan.’ Hij kwam dichterbij, en ze voelde de warmte van zijn lichaam. ‘Ik wil meer weten over mijn zoons. Ik wil bespreken wat we nu verder gaan doen.’
Jenna pakte het handvat van haar koffer steviger vast, zwaaide haar haar naar achteren en zei zacht: ‘Wat we gaan doen, is terugkeren naar ons eigen leven. Jij kunt contact opnemen met je advocaat en een bijdrage in het levensonderhoud van de kinderen regelen. Ik zal je foto’s sturen van de jongens en je op de hoogte houden van hoe het met hen gaat.’
‘Dat is niet genoeg,’ mompelde hij zacht.
‘Dat zal het wel moeten zijn, want het is het enige wat ik je kan bieden.’ Jenna liep langs hem de huiskamer in om de handtas te pakken die ze op de bank had gegooid. In de deuropening bleef ze echter staan en draaide zich om om nog een laatste keer naar hem te kijken.
Het gedempte zonlicht dat door de ramen naar binnen viel, deed zijn haar glanzen. Zijn ogen lagen in de schaduw en ze kon de emoties erin niet lezen. Zijn lange, slanke, gespierde lichaam was gespannen door een bijna tastbare woede.
Alles in haar hunkerde naar hem.
Maar ze zou met de teleurstelling moeten leren leven.
‘Dag, Nick.’
Jenna was weg.
De roodharige vrouw ook.
En hij ontsloeg het dienstmeisje niet.
Nick vond het vreselijk dat Jenna op dat punt gelijk had gehad, maar hoe kon hij een vrouw ontslaan, terwijl iedereen op het schip wist dat de vrouwen zijn suite in en uit walsten? In plaats daarvan had hij Teresa het dienstmeisje laten terugplaatsen naar de lagere dekken en haar laten vertellen dat de vrouw, als ze zich ooit nog eens liet omkopen door een gast, zou worden ontslagen.
Hij zat achter zijn bureau en draaide zijn stoel, zodat hij kon uitkijken over de zee. Hij zag niet hoe het water schitterde in het laatste zonlicht van de dag. De prachtige rode en paarse kleuren van de hemel ontgingen hem. In plaats daarvan bleef hij Jenna voor zich zien zoals ze er op dat laatste moment had uitgezien. Ze had in de deuropening van haar slaapkamer gestaan, met haar koffer in de hand. Haar gezicht had spijt en teleurstelling weerspiegeld.