Dat was vreemd, want een paar minuten geleden had hij geprobeerd manieren te verzinnen om haar te laten gaan, om haar te vertellen dat hij niets meer met haar te maken wilde hebben. Nu ze hem een slag voor was geweest, stond hij er anders tegenover. Wat was er in vredesnaam met hem aan de hand?
Wat er ook aan de hand was, het werd tijd om het in de kiem te smoren, besloot Nick. Er was geen sprake van dat hij hier met zijn hart bij betrokken raakte. Uiteindelijk ging het om een vrouw van wie hij al wist dat ze een ervaren leugenaarster was.
Trouwens, ze was niet voor hem met deze reis meegegaan, maar om wat hij haar kon bieden, hield hij zichzelf beslist voor. Ze had een reis met zijn schip geboekt met als enig doel hem geld afhandig te maken. Natuurlijk was het waar dat het ging om geld voor de kinderen. Maar hoe dan ook ging het haar om geld. In welk opzicht was ze dan anders dan alle andere vrouwen die hij had gekend?
‘Ik voel me tot je aangetrokken,’ zei ze, en het zag ernaar uit dat het haar moeite kostte dat toe te geven. ‘Maar ik neem aan dat je dat al had begrepen.’
Bloosde ze? Deden vrouwen dat nog?
‘Maar ik laat me niet door mijn hormonen leiden,’ vertelde ze hem, en ze keek hem ijzig en vastbesloten aan. ‘Binnenkort vaar jij weer de wereld rond met een brunette of roodharige vrouw aan je arm, en dan ben ik terug in Seal Beach waar ik voor mijn zoons zorg.’
De baby’s.
Die van haar? Die van hem?
Hij wilde er niet over nadenken voordat hij het zeker wist. In plaats daarvan besloot hij de bordjes te verhangen en haar eraan te herinneren van wie dit schip was en dat hij niet naar háár toe was gekomen, maar dat zij naar hém toe was gekomen.
‘Maak je hier niet te druk over, Jenna,’ zei hij. Hij gaf een tikje onder haar kin met zijn vingertoppen. ‘Het was maar één nacht. Een flits op het radarscherm.’
Ze knipperde met haar ogen en keek hem aan.
‘We hebben ons vermaakt,’ zei hij luchtig. Hij weigerde iets te laten merken van de spanning die in hem kolkte. ‘Nu is het voorbij. Einde verhaal.’
Hij zag dat ze reageerde alsof hij haar had geslagen en heel even wenste hij dat hij zijn woorden kon terugnemen. Zo gauw dat gevoel hem overspoelde, vroeg hij zich echter af waar het vandaan kwam.
‘Goed dan,’ zei ze. Ze dwong zichzelf te glimlachen. ‘Misschien moet ik dan maar eerder terugvliegen naar huis. Het moet niet zo moeilijk zijn om een vlucht te nemen vanuit Acapulco. Ik heb mijn zuster eerder vanochtend gesproken en ze wordt er een beetje dol van –’
Onmiddellijk viel hij haar in de rede. ‘Is alles goed met de baby’s?’
Ze zweeg, keek hem onderzoekend aan en zei langzaam: ‘Ja, natuurlijk. Met de jongens is alles goed, maar Maxie is er niet aan gewend vierentwintig uur per etmaal voor hen klaar te staan en ze kunnen heel vermoeiend zijn, dus –’
‘Ik heb liever dat je nog niet weggaat,’ flapte hij eruit.
‘Waarom niet?’
Omdat hij er nog niet aan toe was om haar te laten gaan. Maar omdat hij dat zelfs tegenover zichzelf niet wilde toegeven, zei hij: ‘Ik wil dat je hier blijft tot we de uitslag hebben van de DNA-test.’
Even sloeg ze haar ogen neer, voordat ze hem weer aankeek. ‘Je hebt zelf gezegd dat we die waarschijnlijk in de loop van de dag zouden krijgen.’
‘Dan is het geen probleem voor jou om erop te wachten.’
‘Waar gaat dit echt om, Nick?’ vroeg ze.
‘Precies om wat ik zei,’ antwoordde hij, terwijl hij haar arm stevig vastpakte en haar naar zich toe draaide. Hij verzette zich tegen de neiging haar tegen zich aan te trekken, zijn hoofd te buigen en een kus te drukken op de kloppende ader onderaan haar hals. Hij wilde de zoom van haar T-shirt omhoog schuiven, zodat hij zijn handen om haar borsten kon leggen.
Verdraaid, hierdoor raakte hij opgewonden en heel geïrriteerd.
Hij leidde haar de brede gang door naar zijn suite. ‘Er zijn nog zaken die we samen moeten oplossen, Jenna. En tot die uit de wereld zijn geholpen blijf je hier.’
‘Misschien kan ik beter een andere hut nemen.’
‘Ben je bang dat je jezelf niet in de hand zult kunnen houden?’ vroeg hij berispend, terwijl hij de deur open deed en haar als eerste de suite in liet stappen.
‘Geen sprake van,’ zei ze kortaf, terwijl ze haar handtas op de bank gooide. Ze keek naar hem en voelde dat ze zwak werd. Het was niet eerlijk dat dit zo moeilijk was. Het was niet eerlijk dat haar lichaam naar hem hunkerde ondanks het feit dat haar verstand haar voorhield dat ze afstand moest bewaren. Ze moest het schip verlaten. Zo snel mogelijk.
In de gespannen stilte die viel, weerklonk er een piep vanuit een ander vertrek. Vragend keek ze Nick aan.
‘Fax,’ zei hij.