Lachend leunde Jenna achterover tegen het hoofdeinde van het bed. ‘Jij ook hallo.’
‘O Jenna, ben jij het?’ Maxie grinnikte. ‘Het spijt me, maar je baby’s maken me een beetje gek.’
Fronsend schoot ze naar voren. ‘Is alles goed met hen?’
‘Met de kinderen is alles uitstekend,’ stelde Maxie haar gerust. ‘Ik ben degene die binnenkort dood zal zijn. Hoe kun je dit iedere dag doen? Als ik ooit vergeet je te vertellen hoe verbazingwekkend je bent, herinner me dan aan dit moment.’
‘Dank je, dat zal ik doen. Dus met de jongens is alles goed?’
‘Ze zijn dolgelukkig,’ zei haar zuster.
Op de achtergrond hoorde Jenna de televisie en het huilen van tenminste één baby. ‘Wie van de baby’s huilt er?’ vroeg ze.
‘Dat is Jacob,’ antwoordde Maxie. Even klonk haar stem gedempt. ‘Ik heb Cooper in mijn armen en geef hem een fles, en Jake wil die van hem. Die jongen zal beslist geen tien krijgen als het om geduld gaat.’
‘Dat is waar. Jake is een tikkeltje minder ontspannen dan Cooper.’ Jenna luisterde zwijgend, terwijl Maxie haar vertelde over haar belevenissen met de tweeling van de laatste dagen. Hoewel ze glimlachte, terwijl ze luisterde, deed haar hart ook een beetje pijn. Ze wilde daar zijn, haar zoons vasthouden en hen troosten en te eten geven. En het feit dat ze niet bij hen kon zijn, was letterlijk hartverscheurend.
‘Hier is alles dus in ieder geval goed,’ zei haar zuster uiteindelijk. ‘Hoe is het met jou? Hoe vatte Nick het nieuws op?’
‘Hij gelooft me niet.’
‘Dat had ik al verwacht.’
Jenna rolde haar ogen omhoog. Maxie was geen grote fan van Nick Falco. Maar haar zuster was dan ook een paar jaar geleden aan de kant gezet door een rijke man met wie ze een relatie had gehad. Sindsdien had ze niet veel vertrouwen in mannen in het algemeen – en in rijke mannen in het bijzonder.
‘Maar hij heeft zijn DNA laten bepalen en zou de resultaten van dat onderzoek doorsturen naar ons laboratorium. Over een dag of twee krijgt hij een bewijsstuk dat zelfs híj niet kan weerleggen.’
‘Goed. Daarna kom je naar huis, nietwaar?’
‘Ja.’ Jenna plukte aan haar short. Ze zou niet de hele cruise aan boord blijven. Ze had gedaan wat ze hier had willen doen, en alles zou alleen maar ingewikkelder worden dan het al was als ze onnodig lang in de buurt van Nick bleef.
‘Ik ben dol op mijn neefjes,’ zei Maxi. ‘Maar volgens mij zouden zij even blij zijn als je terug was als ik.’
‘Ik mis hen verschrikkelijk.’ Ze voelde een pijnlijke steek in haar hart toen ze Jake weer een boze kreet hoorde slaken.
‘Ja. Vertel me nu maar waarom je me echt hebt gebeld.’
Jenna keek boos. ‘Ik wilde graag weten hoe het met mijn zoons ging.’
‘O, dat was beslist een deel van de reden. Vertel me nu de rest maar,’ zei Maxie.
‘Ik weet niet wat je bedoelt.’
‘Wacht even, ik moet de andere baby pakken. Cooper heeft zijn fles leeg. Nu is het de beurt van Jake.’
Jenna wachtte en luisterde, terwijl haar zuster met de jongens praatte. Klaarblijkelijk legde ze Cooper neer en pakte ze Jake op, want het huilen van het kind werd nu luider en veeleisender. Ze glimlachte toen het huilen abrupt stopte en wist dat hij het druk had met zijn fles.
‘Goed, ik ben er weer,’ zei Maxie even later. ‘Vertel me nu maar wat er is gebeurd tussen jou en Nick.’
‘Wat bedoel je?’
‘Je weet heel goed wat ik bedoel, en het feit dat je de vraag ontwijkt, vertelt me wat er precies is gebeurd,’ zei haar zuster. ‘Je bent weer met hem naar bed geweest, nietwaar?’
Jenna liet haar hoofd tegen het hoofdeinde achter haar vallen en keek nietsziend op naar het plafond.
‘Jenna…’
‘Ja, en er is niet veel van slapen gekomen.’
‘Verdraaid, Jenna –’
Ze ging rechtop zitten. ‘Ik weet al dat het een fout was, dus als je het niet erg vindt…’
‘Een fout? Vergeten brood mee te nemen bij de supermarkt is een fout. Naar bed gaan met een man die je al een keer aan de kant heeft gezet, is een ramp.’
‘Hartelijk dank,’ zei Jenna droog. ‘Daar ga ik me veel beter door voelen.’
Maxie zuchtte diep en fluisterde: ‘Het is goed, Jake. Ik schreeuw niet tegen jou. Ik schreeuw tegen je mammie.’ Luider zei ze: ‘Prima. Het spijt me dat ik tegen je schreeuwde. Maar Jenna, je weet heel goed dat dit niet tot iets goeds kan leiden.’
‘Ja, dat weet ik.’ Was ze niet wakker geworden in een leeg bed zonder een teken van leven van de tedere minnaar met wie ze de nacht had doorgebracht? Nick had niet duidelijker kunnen laten merken hoe onbelangrijk hij haar vond. ‘Reken maar dat ik het weet.’