Daar moest zelfs Jenna om lachen. ‘Je hebt gelijk, weet je. Ik ontdekte het zodra de jongens geboren waren. Het was zo opwindend om alleen maar naar hen te kijken… en te weten dat ze uit mij voortgekomen waren. Het is een verbazingwekkend gevoel. Twee kleine jongens. Het ene moment zijn ze er niet en het volgende ademen en huilen ze en winnen ze mijn hart voor zich. Ik hield onmiddellijk zoveel van hen dat ik toen al zeker wist dat ik nooit zou toestaan dat iets of iemand hen zou kwetsen. Níémand uit kritiek op mijn kinderen. Niemand.’
‘Ja,’ zei hij met een nadenkende blik in zijn ogen. ‘Ik begrijp het.’
Zijn vingers klemden zich even om haar middel en toen begon hij haar zacht te strelen. De stof van haar zomerjurk was zo dun dat Jenna er een eed op had durven doen dat ze zijn huid op die van haar voelde. Haar hart begon te bonzen en haar ademhaling werd moeizaam. Toen ze hem aankeek, zag ze verwarring op zijn gezicht. ‘Wat is er?’
‘Niets. Alleen –’ Hij zweeg abrupt weer, schudde zijn hoofd en zei: ‘Kom mee, we hebben nog een lange wandeling voor de boeg.’
Een halfuur later deden Jenna’s voeten pijn en had ze er echt spijt van dat ze die taxi uit was gesprongen. Maar goed, er stonden goede dingen tegenover. Nick hield zijn arm om haar middel geslagen, alsof ze een stel waren. Ze wist dat ze zo uit zijn greep kon stappen, maar ze genoot er eerlijk gezegd te veel van hem zo dicht tegen zich aan te voelen.
Hun week samen was zo lang geleden. En daarna had ze niemand anders gehad. Nou ja, een groot deel van die tijd was ze in verwachting geweest, dus was de kans dat ze iemand anders ontmoette niet zo groot geweest. Maar zelfs als ze niet zwanger was geweest, zou ze niet op zoek zijn gegaan. Nick had in die korte week een plekje in haar hart en ziel ingenomen, waardoor het bijna onmogelijk voor haar was om aan een andere man te denken.
Achteraf was dat jammer, want hij had er geen misverstand over laten bestaan dat ze niet meer bij elkaar zouden komen. Niet dat ze dat wilde….
‘O!’ riep ze plotseling uit toen ze de markt bereikten die ze onderweg naar het laboratorium waren gepasseerd. Dit was een uitstekende manier om alle verontrustende gedachten over Nick opzij te zetten. ‘Laten we hier even gaan kijken.’
Fronsend, zoals iedere man die geconfronteerd werd met een vrouw die inkopen wilde doen, zei Nick: ‘Wat zou je hier in vredesnaam willen kopen? Het is alleen maar gericht op toeristen.’
‘Dat maakt het zo leuk.’ Ze glipte uit zijn arm en verdween onder de overkapping waaronder minstens dertig kraampjes stonden.
Ze slenterde door de menigte en voelde de aanwezigheid van Nick achter haar. Ze bekeek de kraampjes met zilveren sieraden, leren handtassen en gehaakte sjaals. Ze glimlachte naar de man die taco’s verkocht en negeerde het rommelen van haar maag toen ze langs een kraam liep waar T-shirts werden verkocht.
Nick bleef achter haar staan en keek over haar hoofd naar de ordinaire T-shirts met plaatjes van Cabo, plaatselijke café’s en sportvissen. Hoofdschuddend om de onbegrijpelijkheid van vrouwen, vroeg hij zich af waarom ze er in vredesnaam voor had gekozen hier inkopen te doen.
‘Heb je nieuwe kleren nodig?’ fluisterde hij in haar oor.
Ze schrok zichtbaar, en hij genoot ervan dat hij haar nerveus maakte. Hij voelde het al de hele dag, die spanning die voortdurend tussen hen hing. Als hij haar aanraakte, voelde hij de warmte in haar reactie en dat deed het vuur in hem oplaaien. Zodra hij zijn arm om haar middel had gelegd, wist hij dat het een fout was. Maar het was zo prettig geweest haar lichaam dicht tegen zich aan te voelen dat hij haar niet los had willen laten.
Dat irriteerde hem verschrikkelijk.
Een jaar geleden had ze hem een les geleerd. Ze had tegen hem gelogen over wie ze was. Wie kon zeggen of haar reactie op hem ook niet onoprecht was? En dat ze niet nog steeds loog? Maar zelfs terwijl hij dat dacht, vroeg hij zich af of de warmte die tussen hen ontstond als hun lichamen elkaar raakten, gespeeld kon worden.
‘Die shirts zijn niet voor mij,’ zei ze, en Nick zette zijn gedachten opzij en richtte zijn aandacht weer op haar. ‘Ik keek of er een bij was die klein genoeg was om aan de jongens – Hier!’
Ze trok een shirt uit een stapel en dat was zo klein dat Nick zich niet kon voorstellen dat het echt te dragen was. Er stond een cartoontekening van een pakezeltje op, met de woorden Baby Ezeltjes hebben ook Liefde Nodig. ‘Deze is schattig! Vind je niet?’
Nicks adem stokte toen ze zich naar hem omdraaide en zo stralend glimlachte dat hij er bijna door verblind werd. Hij had vrouwen diamanten gegeven en minder vertoon van vreugde gezien. Als dit geacteerd was, vond hij dat ze een Oscar zou moeten krijgen.
‘Ja,’ zei hij. ‘Dat vind ik ook.’ Toen keek hij langs haar naar de vrouw achter de kraam en vroeg in het Spaans om twee van de shirts.