Zij daarentegen…
‘Twee kinderen die een schone luier om moeten, twee lichaampjes die aangekleed moeten worden en twee monden die hunkeren naar hun eerste fles van die ochtend. Er staan twee ledikantjes in de kamer die ze delen, en ik ren min of meer automatisch van het ene naar het andere.’ Ze glimlachte toen ze haar zoons voor zich zag. Ja, het was veel werk, ja ze was vaak moe. En nee, ze zou er niets aan willen veranderen.
‘Hoe lukt het je voor twee baby’s tegelijk te zorgen?’
‘Je ontwikkelt vanzelf een vast patroon,’ zei ze schouderophalend, ook al wist ze dat het moeilijk was geweest dat patroon te ontwikkelen. ‘Cooper is geduldiger dan zijn broertje, maar ik probeer dat niet als een excuus te gebruiken om Jacob altijd eerst te verzorgen. Dus wissel ik het af. De ene ochtend neem ik Cooper het eerst en de volgende is het de beurt van Jacob. Ik geef eerst de een de fles en dan de ander. En zodra ze tevreden in de box liggen, kan ik beginnen aan de eerste lading wasgoed van die dag.’
‘Laat je hen alleen achter in een box?’
Nijdig keek ze hem aan. ‘Daar zijn ze veilig, en ze hebben net hun voeding gehad. Het is niet alsof ik hen in een kooi stop en ga feestvieren. Ik ben steeds in de buurt, maar ik moet dingen kunnen doen en ik kan hen niet zonder toezicht op de grond achterlaten, nietwaar?’
‘Hola, dat was geen kritiek…’ Hij klemde zijn hand iets steviger om haar middel.
Ze keek hem strak aan.
‘Goed, misschien wel,’ gaf hij toe. ‘Maar zo bedoelde ik het niet. Het kan niet makkelijk zijn om een alleenstaande moeder te zijn met twee baby’s.’
‘Nee, dat is het niet,’ gaf ze toe. ‘Maar we komen er wel. We hebben tijd om te spelen en ze zijn allebei zo intelligent en hebben zoveel belangstelling voor alles…’ Ze schudde haar hoofd. ‘Het is verbazingwekkend om te zien dat ze iedere dag meer van de wereld leren kennen.’
‘Dat moet het inderdaad zijn.’
Hoewel hij precies de juiste dingen zei, lag er een aarzeling in zijn stem die haar niet erg beviel. Maar hoe kon ze hem dat kwalijk nemen? Hij geloofde nog steeds niet dat de jongens zijn zoons waren. Het was logisch dat hij terughoudend was en weigerde zich erbij betrokken te voelen tot was bewezen dat hij hun vader was.
‘Als ze hun dutje doen, werk ik.’
‘Ja. Je zei dat je je eigen bedrijf had. Wat doe je precies?’
‘Geschenkmanden.’ Ze hief haar kin iets op. ‘Ik stel bijzondere geschenkmanden samen. Ik heb een paar bedrijven als vaste klanten en ik krijg veel opdrachten via internet.’
‘Hoe ben je daarin terechtgekomen?’ vroeg hij, en Jenna wist bijna zeker dat hij er echt in geïnteresseerd was.
‘Ik ben begonnen met het maken van manden voor vrienden. Cadeaus voor verjaardagen, geboortes, housewarmings, dat soort dingen,’ vertelde ze. Daarna ging het min of meer vanzelf. Allerlei mensen begonnen me te vragen manden samen te stellen, en na een poosje drong het tot me door dat ik een bedrijf leidde. Het is geweldig, want het is werk waarbij ik thuis kan blijven, bij de jongens.’
‘En werk dat je leuk vindt.’
Het was geen vraag maar een constatering. Ze bleef stilstaan en keek naar hem op. ‘Ja, ik vind het leuk. De gedachte dat ik de jongens zou moeten onderbrengen in een kinderdagverblijf is ondraaglijk. Ik wil erbij zijn als al die eerste dingen gebeuren: kruipen, lopen, praten. Ik wil hen horen giechelen, hun tranen drogen en in het middelpunt van hun leven staan.’
Een paar minuten bekeek hij haar nauwlettend. Het leek alsof hij probeerde haar gezicht in zijn geheugen te prenten. Of misschien probeerde hij haar gedachten te lezen om vast te stellen of ze echt alles had gemeend wat ze zo-even had gezegd.
‘De meeste vrouwen zouden niet de hele dag met twee krijsende baby’s opgesloten willen zitten in een huis,’ zei hij uiteindelijk.
Jenna werd onmiddellijk nijdig. ‘Ten eerste: de vrouwen met wie jij omgaat, zijn niet bepaald het moederlijke type? Ten tweede: de jongens krijsen niet de hele dag. En ten derde: tijd doorbrengen met mijn kinderen is niet opgesloten zitten. Het is een geschenk. Eén waarvoor ik iedere dag dankbaar ben. Je kent me niet, Nick. Dus doe alsjeblieft niet alsof dat wel het geval is.’
Hij trok een donkere wenkbrauw op en zijn lichtblauwe ogen schitterden geamuseerd. ‘Ik probeerde niet je te beledigen,’ zei hij zacht. ‘Ik… heb bewondering voor wat je doet, voor wat je voor je zoons voelt. Het enige wat ik bedoelde, was dat wat je zei leuk klonk.’
‘O.’ Nu voelde ze zich een idioot. ‘Het spijt me, ik denk dat ik een beetje te snel conclusies trok.’
‘Een beetje?’ Hij lachte even en begon weer te lopen. Zijn arm bleef om haar middel geklemd, alsof hij bang was dat ze anders zou weglopen. ‘Je doet niet onder voor een leeuwin met welpjes’.