‘Ik zal het morgen regelen.’
‘Wat?’ Ze schudde haar hoofd. ‘Moet je niet wachten tot we San Pedro hebben bereikt?’
‘Nee, ik ga niet wachten. Ik wil deze zaak zo snel mogelijk geregeld hebben.’ Hij at door, alsof het onderwerp dat ze bespraken hem koud liet. ‘We leggen morgenochtend aan in Cabo. Jij en ik gaan daar aan wal, zoeken een laboratorium en laten hen de gegevens naar het laboratorium in San Pedro sturen.’
‘Echt?’ Ze was niet van plan geweest veel tijd met Nick door te brengen. Ze was alleen maar aan boord gestapt om hem over de jongens te vertellen en eerlijk gezegd had ze gedacht dat hij daarna niets meer met haar te maken wilde hebben. In plaats daarvan had hij haar naar zijn suite verhuisd en stelde hij nu voor meer tijd met elkaar door te brengen.
‘Tot dit bevredigend is afgehandeld, houd ik je in de gaten. We zullen dicht bij elkaar blijven, dus je kunt er maar beter aan wennen,’ zei Nick zacht.
Hoofdstuk 5
Toen het schip aan de kade lag en het grootste deel van de passagiers van boord was gegaan voor een dag winkelen, zeilen en het verkennen van de stad Cabo San Lucas, kwam Nick in actie. Hij had Teresa al gevraagd een telefonische afspraak te maken en het plaatselijke laboratorium verwachtte hen.
De zon was heet en stralend en de geur van de zee begroette hen zodra Jenna en hij aan dek stapten. Gewoonlijk zou Nick hiervan hebben genoten. Hij hield van dit deel van een cruise. Aanleggen in een haven, de stad verkennen, favoriete plekjes opnieuw bezoeken en nieuwe plekjes ontdekken.
Maar vandaag was anders. Vandaag had hij een doel voor ogen, dus zou hij niet genieten van de ontspannen, feestelijke sfeer van Cabo, zoals hij ook geen oog had voor de lichtgroene zonnejurk van Jenna, die nauw om haar lichaam sloot en voor hoe geweldig haar benen eruitzagen in die open schoentjes met hoge hakken. Hij had geen belangstelling voor het feit dat haar donkerblonde haar als gemorste honing over haar schouders golfde en haar geur, die zelfs bij de lichtste bries in zijn richting leek te drijven, ontging hem beslist.
De vorige dag had het hem een goed idee geleken haar in zijn suite te laten logeren, maar de wetenschap dat ze zo dichtbij was en alleen in bed lag, had hem de hele nacht gekweld. Nu brandden zijn ogen, kon hij ieder moment nijdig worden en deed zijn lichaam pijn.
Geweldig Falco, zei hij tegen zichzelf.
‘Waar gaan we heen?’ vroeg ze toen hij zijn hand op haar rug legde om haar de loopplank naar de kust af te leiden. Verdraaid, alleen al door zijn vingers op haar rug te leggen wilde hij de afspraak vergeten en haar in plaats daarvan naar zijn hut slepen.
Hij klemde zijn tanden op elkaar en verdreef dat beeld uit zijn gedachten.
‘Teresa heeft het plaatselijke ziekenhuis gebeld,’ mompelde hij. ‘Het laboratorium verwacht ons. Ze zullen een DNA-monster nemen en de resultaten per fax aan jouw laboratorium sturen. Over een dag of twee moeten we uitslag hebben.’
Ze struikelde, en hij greep intuïtief haar arm. ‘Zo snel?’
‘Het kan heel snel als je er goed voor betaalt,’ zei hij schouderophalend. Hij had allang geleden geleerd dat een man met voldoende geld alles kon bereiken. Zo werkte de wereld. En voor het eerst was hij er buitengewoon blij mee dat hij rijk genoeg was om snelle actie te eisen. Nick wilde de vragen over het vaderschap snel uit de weg geruimd zien. Het liefst onmiddellijk. Hij kon die baby’s maar niet uit zijn gedachten zetten. Steeds weer keek hij naar de foto’s die ze hem had gegeven.
Hij bleef zich afvragen hoe hun bestaan zijn leven zou beïnvloeden. Dus moest hij weten of hij vader was of Jenna Baker voor de rechter moest dagen omdat ze tegen hem had gelogen. Alweer.
Haar hakken tikten op de plank en klonken als een snelle hartslag. Hij vroeg zich af of ze nerveus was; of ze echt had gelogen en er nu bezorgd over was dat hij dat te weten zou komen. Had ze verwacht dat hij haar op haar woord zou geloven dat haar zoons zijn kinderen waren? Vast niet.
Onder aan de loopplank stond een taxi te wachten. Nick was er in stilte dankbaar voor dat Teresa zo efficiënt was. Hij hield het portier open voor Jenna en schoof vervolgens naast haar. In korte zinnen vertelde Nick de chauffeur in vloeiend Spaans waar hij heen wilde.
‘Ik wist niet dat jij Spaans sprak,’ zei ze.
‘Er zijn veel dingen die je niet over me weet,’ antwoordde hij.
‘Dat is ongetwijfeld waar.’
Natuurlijk kon hetzelfde worden gezegd over wat hij van haar wist. Hij herinnerde zich de tijd die ze een jaar geleden samen hadden doorgebracht, nog levendig. Maar tijdens die gestolen momenten had hij zich meer beziggehouden met zich diep in haar begraven dan het blootleggen van haar gedachten en praten over de dingen waarvan ze droomde. In die tijd had hij zichzelf voorgehouden dat ze nog tijd genoeg hadden om meer over elkaar te weten te komen. Hij had niet kunnen weten dat hij haar na een week al weer kwijt zou zijn.