Ze was al meer dan een jaar niet aan boord geweest en was niet meer gewend aan het zachte deinen van het grote cruise-schip. Er was een tijd geweest waarin ze het heerlijk had gevonden op een schip te zijn, nu werd ze alleen maar slap in de knieën. Destijds had ze genoten van het avontuur van een baan die nooit twee dagen hetzelfde was. Iedere dag als ze wakker werd, was het uitzicht uit haar patrijspoort anders geweest.
‘Natuurlijk had ik toen nog een patrijspoort,’ gaf ze met een zure grimas toe. Nu zat ze zo ver benedendeks, in de goedkoopste hut die ze had kunnen vinden, dat ze helemaal geen raam had en dat het aanvoelde alsof ze opgesloten zat in het ruim van het schip. Noodgedwongen liet ze voortdurend het licht branden, want anders was het zo aardedonker dat het aanvoelde alsof ze zich in een vacuüm bevond.
Het was vreemd en het bracht haar uit haar evenwicht.
Misschien zou ze zich beter hebben gevoeld als ze had kunnen slapen. Maar de vorige nacht was ze wakker geschrokken door het afgrijselijke kabaal van het anker dat werd opgehaald. Het had geklonken alsof het schip uit elkaar werd getrokken door enorme handen. Toen ze dat beeld eenmaal voor zich zag, had ze geen oog meer dichtgedaan.
‘En dat allemaal vanwege Nick,’ zei ze tegen de vrouw in de spiegel. Tot haar genoegen knikte die instemmend. ‘Meneer de miljardair, die het te druk heeft om zijn e-mail te beantwoorden.’ Zou hij zich haar herinneren? Zou hij naar de naam van de afzender van haar e-mails kijken en zich afvragen wie ze in vredesnaam was? Fronsend keek ze in de spiegel. Daarna schudde ze haar hoofd. ‘Nee. Hij is het niet vergeten. Hij weet wie ik ben. Hij leest zijn e-mails met opzet niet, alleen maar om mij hoorndol te maken. Hij kan die week niet vergeten zijn.’
Ondanks de manier waarop die ene week met Nick Falco was geëindigd, had die haar leven op zijn kop gezet. Het was gewoon uitgesloten dat zij de enige was die zo sterk was beïnvloed.
‘Dus gedraagt hij zich in plaats daarvan weer als de charmante man,’ zei ze zomaar tegen niemand. ‘Waarschijnlijk maakt hij op dit moment weer de een of andere vrouw het hof, die net als ik te laat tot de ontdekking zal komen dat hij de moeite niet waard is.’
O, dat was een leugen.
De waarheid was dat hij het type man was waar iedere vrouw van droomde. Hij was lang, knap, had dik zwart haar, lichtblauwe ogen en een glimlach die zowel charmant als ondeugend was. Nick Falco kon een vrouw al opwinden vóórdat ze wist wat voor soort minnaar hij was.
Jenna liet haar voorhoofd weer tegen de spiegel vallen. ‘Misschien was dit niet zo’n geweldig idee,’ fluisterde ze toen ze voelde hoe de spanning in haar lichaam toenam en bepaalde delen van haar warm werden alleen al door de levendigheid van de herinneringen.
Ze sloot haar ogen toen beelden zich aan haar opdrongen: avonden met Nick, dansen op het Pavilion Deck onder een sterrenhemel. Een picknick op de late avond, alleen op de boeg van het schip. Dineren op zijn balkon, nippen aan champagne, een paar druppels morsen en Nick die ze uit de kloof tussen haar borsten likte. In zijn armen liggen in bed en hem horen fluisteren over verleidelijke genoegens.
Wat vertelde het over haar dat alleen de herinneringen aan die man haar een jaar later nog steeds konden opwinden? Die vraag wilde Jenna liever niet beantwoorden. Ze was niet op dit schip gestapt uit wellust of terwille van het verleden. Voor seks was er deze keer geen plaats en ze zou een manier moeten zien te vinden om om te gaan met haar verleden, terwijl ze voor haar toekomst vocht. Dus zette ze de verleidelijke beelden gedecideerd opzij en herinnerde ze zichzelf aan de realiteit. Ze sloeg haar ogen op en keek in de spiegel, terwijl ze zich schrap zette voor wat er zou komen.
Hoewel het verleden haar hierheen had gevoerd, was ze beslist niet van plan de oude hartstocht weer te laten oplaaien.
Haar leven was nu anders. Ze was niet meer op zoek naar avontuur. Ze was een vrouw met een doel voor ogen en Nick zou naar haar luisteren, ongeacht of hij dat wilde of niet.
‘Dus de man heeft het te druk om zijn e-mail te beantwoorden?’ mompelde ze. ‘Denkt hij dat ik gewoon zal verdwijnen als hij me lang genoeg negeert? Dan staat hem een verrassing te wachten.’
Ze poetste haar tanden, bracht make-up aan, haalde een borstel door haar lange, steile, lichtbruine haar, en maakte er een dikke vlecht in die midden op haar rug rustte. Nadat ze zijwaarts de badkamerdeur uit was geschoven, liep ze voorzichtig naar de ingebouwde kast onder een televisie die hoog tegen de muur was vastgezet. Ze pakte een wit short, trok dat aan en stopte de zoom van haar gele shirt in de tailleband. Nadat ze een paar sandalen had aangetrokken, greep ze haar handtas en controleerde of de verzegelde kleine blauwe envelop er nog in zat. Daarna zette ze de twee passen naar de deur van haar hut.