Zijn gezicht was gesloten, en Jenna kon allebei haar zoons in Nicks gezicht zien. Ze leken zo sprekend op hem dat ze niet begreep hoe hij er zelfs maar een moment aan kon twijfelen dat het zíjn kinderen waren.
‘Waar zijn ze nu?’
‘Mijn zus Maxie past op hen.’ Waarschijnlijk was ze inmiddels al uitgeput. ‘De jongens zijn dol op haar, en zij houdt zielsveel van hen. Ze zijn in goede handen.’
‘Waarom verstijfde je dan plotseling?’
‘Poeh,’ zei ze en leunde achterover. ‘Het is de eerste keer dat ik bij hen weg ben. Op de een of andere manier voelt het… verkeerd aan. En ik mis hen. Verschrikkelijk.’
Hij bekeek haar met samengeknepen ogen, terwijl hij zijn glas pakte en aan zijn wijn nipte. Over de rand van zijn glas keek hij haar aan, en hij slikte. Daarna zette hij het glas weer op tafel. ‘Het kan niet makkelijk zijn om een alleenstaande moeder te zijn.’
‘Nee, dat is het niet,’ gaf ze toe. Ze dacht eraan hoe moe ze iedere avond was tegen de tijd dat de jongens in bed lagen. Het was zo lang geleden dat ze niet om acht uur al had geslapen dat het vreemd aanvoelde om nu om negen uur in een restaurant te zitten. Zo was het voorheen geweest. Toen ze zich alleen maar druk hoefde te maken over zichzelf. Toen ze nog geen twee kleine jongens had gehad die van haar afhankelijk waren.
Hoe had ze die stilte ooit kunnen verdragen? De leegte in haar huis? Ze kon zich een leven zonder haar zoons niet eens meer voorstellen.
Toen hij niets zei, voegde ze eraan toe: ‘Maar naast al het werk, heeft een alleenstaande moeder ook alle mooie momenten voor zichzelf. Ik hoef die niet te delen. Ik ben degene die hen voor het eerst ziet glimlachen en die ziet hoe ze zich bewust worden van de wereld om zich heen.’
‘Dus je bent niet hier omdat je die mooie momenten wilt delen en omdat je wilt dat ik een echte rol ga spelen in het leven van de tweeling,’ zei hij nadenkend. ‘Het enige wat je wilt is financiële steun voor de kinderen?’
Jenna verstijfde iets. Ze had er zelfs geen moment aan gedacht dat Nick mogelijk een rol in het leven van zijn zoons wilde spelen. Hij was niet het huiselijke type. Hij was een feestbeest, een man met wie je uit ging, maar die je niet meenam om voor te stellen aan je moeder.
‘Jij en ik weten allebei dat jij geen belangstelling hebt voor het vaderschap, Nick.’
‘O? En hoe weet je dat?’
‘Eh –’
Hij knikte even toen ze sprakeloos was. ‘Precies. Je kent me niet beter dan ik jou ken.’
‘Nu heb je het bij het verkeerde eind. Ik weet dat jij niet het type man bent dat zich bindt. In de week die we samen zijn geweest, heb je me verteld dat je niet van plan was ooit te trouwen en op één plek te gaan wonen.’
‘Wie had het over een huwelijk?’
Jenna ademde langzaam in en hield zichzelf voor dat ze rustiger te werk moest gaan. Ze liep door een mijnenveld. ‘Ik bedoelde niet –’
‘Laat maar,’ zei hij.
Er verscheen een andere kelner, die het diner kwam brengen dat Nick eerder had besteld. Verrast keek Jenna naar de kippenborst en fettuccine in paddenstoelensaus, voordat ze hem vragend aankeek.
‘Ik herinnerde me dat je die lekker vond,’ zei hij schouderophalend.
Wat moest ze daarmee? Hij deed alsof hij niets om haar gaf, maar wist een jaar later nog wat ze lekker vond? Hoe kon hij zich een zo klein detail herinneren?
Zodra de kelner weg was, begon Nick weer te praten. ‘Vertel me eens waarom je de zwangerschap niet hebt beëindigd toen je ontdekte dat je in verwachting was?’
‘Pardon?’
Hij haalde zijn schouders op. ‘Je was alleen. Veel vrouwen zouden in die situatie niet hebben gedaan wat jij hebt gedaan: de kinderen krijgen en besluiten de baby’s alleen groot te brengen.’
‘Ze waren van mij,’ zei ze, alsof dat alles verklaarde. En voor haar was dat ook het geval. Ze had geen moment overwogen haar zwangerschap te beëindigen. Natuurlijk had ze geprobeerd Nick te bereiken, maar toen dat niet lukte, was ze begonnen een leven op te bouwen voor haarzelf en de kinderen.
‘En je hebt nergens spijt van?’
‘Alleen van het feit dat ik naar dit schip ben gekomen,’ mompelde ze.
Er speelde een flauwe glimlach om zijn lippen, terwijl hij zijn mes en vork pakte. ‘Dat heb ik gehoord.’
‘Dat was ook de bedoeling. Voor mij zijn mijn zoons het belangrijkste op de wereld. Ik zal alles doen wat nodig is om ervoor te zorgen dat ze veilig zijn.’
‘Heel goed.’
Ze nam een hap van haar eten en hoewel ze wist dat het volmaakt was bereid, voelde het als zaagsel aan in haar mond.
‘Ik wil een DNA-test.’
‘Natuurlijk,’ zei ze. ‘Ik heb het bloed van de jongens al laten onderzoeken bij een plaatselijk laboratorium. Je kunt je monsters naar ze toe sturen. Dan kunnen ze de resultaten vergelijken.’