Op dat moment had dat Jenna woedend gemaakt, maar achteraf begreep ze die trouw wel. En in zekere zin kon ze die zelfs waarderen.
‘Hoe is het met je?’ vroeg Jenna glimlachend.
‘Druk.’ De oudere vrouw haalde haar schouders op. ‘Je weet hoe de baas is. Hij houdt je wel bezig.’
‘Ja,’ zei Jenna nadenkend. ‘Dat doet hij altijd.’
Er viel een lange gespannen stilte voordat Teresa zei: ‘Dus je weet dat de hutten op het Riviera Deck zijn afgesloten.’
‘Daarom ben ik hier,’ zei Jenna die de lange, verlaten gang in keek. ‘Ik heb Mary Curran eerder gesproken en zij vertelde me dat haar man en zij een betere hut hadden gekregen. En toen ik naar mijn hut terugkeerde, kon ik er niet meer in. Jeff heeft me hierheen gestuurd.’
‘Goed.’ Teresa knikte en wees naar het einde van de gang. ‘De suite van de Currans is daar. En als je met me meeloopt, zal ik jou naar je nieuwe suite brengen.’
Ze liepen in de tegenovergestelde richting van de suite van de Currans. Terwijl ze in de richting van de boeg liepen, keek Jenna naar de schilderijen aan de muur. Het leek vreemd dat de assistente van de eigenaar haar begeleidde. Had een steward haar niet haar hut horen te wijzen? Ach, wat maakte het uit? Jenna volgde Teresa en ze moest flink doorlopen, want de vrouw leek altijd haast te hebben.
‘Je kunt je voorstellen dat Nick er ontzet over was dat de hutten op het onderste dek verhuurd waren,’ zei Teresa over haar schouder.
‘Ontzet?’ Jenna rolde haar ogen omhoog. Het was duidelijk dat Teresa nog steeds trouw was aan de baas. ‘Waarom zijn die hutten dan verhuurd?’
Teresa hield even in, terwijl ze bekende: ‘Dat was een fout. De hutten beneden hadden afgesloten moeten worden, voordat het schip aan deze eerste reis begon. Degene die ervoor verantwoordelijk is dat de bevelen van de baas niet zijn opgevolgd, krijgt een reprimande.’
‘Wordt hij bij zonsopgang doodgeschoten? Of alleen maar ontslagen zonder getuigschrift?’
Teresa bleef zo abrupt staan dat Jenna bijna tegen haar op liep.
‘Nick ontslaat niemand zomaar en dat weet je best.’ Teresa hief haar kin op en verdedigde haar baas verder. ‘Jij had tegen hem gelogen. Dat is de reden waarom je bent ontslagen, Jenna.’
Ze bloosde. Het was waar dat ze had gelogen. Dat was ze niet van plan geweest, maar het was gebeurd. En toen de leugen eenmaal was begonnen, had ze geen manier kunnen bedenken om die ongedaan te maken. Desondanks had hij naar haar kunnen luisteren toen de waarheid eenmaal aan het licht kwam.
‘Hij had me een kans kunnen geven het uit te leggen,’ wierp Jenna tegen, terwijl ze kalm in de groene ogen van de andere vrouw keek.
Even werd het harde gezicht van Teresa iets milder. Ze schudde haar hoofd en blies. ‘Hoor eens, Nick is niet volmaakt.’
‘Uit jouw mond is dat een hele bekentenis.’
Teresa glimlachte gespannen. ‘Dat is waar. Ik verdedig hem. Ik doe mijn uiterste best hem te helpen. Hij is een goede baas en hij is altijd goed voor me geweest. Ik zeg niet dat hij de situatie met jou goed heeft behandeld –’
Jenna hield haar tegen en hief haar beide handen op. ‘Weet je wat? Laat maar. Het is meer dan een jaar geleden. Het is voorbij. En ongeacht wat er tussen Nick en mij was, is dat nu afgelopen.’
Teresa hield haar hoofd schuin en keek haar nadenkend aan. ‘Denk je?’
‘Geloof me maar,’ zei Jenna, die weer begon te lopen. ‘Nick is mij allang vergeten.’
‘Als jij dat zegt.’ Teresa bleef staan voor een dubbele deur. ‘We zijn er. Dit is je nieuwe onderkomen. Ik hoop dat het je bevalt.’
‘Ik weet zeker dat dat het geval is. Het is in ieder geval veel beter dan het Riviera Deck.’
Teresa glimlachte. ‘O dat is beslist waar. Ga maar naar binnen. Je bagage is al uitgepakt. Ik weet zeker dat we elkaar nog wel zullen zien.’
‘Goed.’ Jenna bleef in de gang staan en keek Teresa na toen ze energiek wegliep. Er was iets gaande, maar ze begreep nog niet precies wat het was.
Na een blik op haar horloge wist ze dat ze nog minder dan een uur over had om zich om te kleden en voor te bereiden op het diner met Nick. Met de kaart die Teresa haar had gegeven, maakte ze de deur open.
Ze liep naar binnen, ademde diep in en liet zich bijna op haar knieën vallen.
De kamer was ongelooflijk – enorm groot, met glazen wanden die uitzicht boden op een zich eindeloos uitstrekkende oceaan. Er hingen witte wolkjes aan de blauwe hemel.
De lichte parketvloer glansde en de kamer leek ontworpen te zijn om comfort te bieden. Tegen de ene wand was een open haard, in de hoek was een bar en er hingen kunstwerken aan de muren die er kostbaar uitzagen. Er waren vazen vol verse bloemen, die hun geur verspreidden. Het gaf haar bijna het gevoel dat ze in een tuin wandelde.