‘Betere hut?’
‘Een veel betere,’ zei Mary die de serveerster bedankte voor haar nieuwe margarita. Ze wachtte tot de vrouw met haar lege glas was weggelopen voordat ze verder sprak. ‘Dus ik ben dolgelukkig, maar ja die kleine hut was zo afschuwelijk. Dus verwacht ik naar een middelmatige hut te worden gebracht die misschien een patrijspoort heeft. Dat zou ik geweldig hebben gevonden, maar dat was niet wat we kregen.’
‘Nee?’ Jenna zette haar glas neer en keek naar Mary. De ogen van de vrouw schitterden nog meer dan zo-even.
‘O nee. Mr. Falco zei dat het grootste deel van de hutten al bezet was. Daardoor waren we in die kleine hutten terechtgekomen. Dus heeft hij ons laten verhuizen naar een lúxe suite.’
‘Echt?’
‘Op het Splendor Deck. Dat is op dezelfde verdieping als de suite van meneer Falco zelf. En Jenna, onze suite is ongelooflijk! Hij is groter dan mijn húís. Bovendien zei hij dat hij de rekening van onze hele cruise betaalt. Alles wat we al hebben betaald voor die afschuwelijke hut krijgen we terug en hij staat erop dat we deze hele reis geen cent betalen.’
‘Grote goedheid.’ Nick had altijd zijn uiterste best gedaan om zijn passagiers gelukkig te houden, maar dit was… om Mary’s woord te gebruiken: ongelooflijk. Gewoonlijk konden de passagiers zich verheugen op een rekening die aan het einde van de cruise kon zijn opgelopen tot honderden dollars. O, de hut en maaltijden werden betaald als je je reis boekte. Maar de niet inbegrepen uitgaven konden flink oplopen als iemand niet goed oplette.
Door dit te doen had Nick Mary en haar man een cruise geschonken die de meeste mensen nooit zouden meemaken. Misschien was de man toch minder gevoelloos dan ze had gedacht.
‘Hij is zo aardig,’ zei Mary, die met haar rietje in de margarita roerde. ‘Op de een of andere manier had ik altijd gedacht dat een zo rijke en beroemde man, die zo graag de playboy uithangt… ik weet niet, verwaand zou zijn. Maar dat was hij helemaal niet. Hij was echt aardig en attent, en ik kan nauwelijks geloven dat dit allemaal echt gebeurt.’
‘Het is geweldig, Mary,’ zei Jenna oprecht. Nick en zij mochten dan hun problemen hebben, maar ze had respect en bewondering voor wat hij voor deze mensen had gedaan.
‘Ik hoop echt dat jouw nieuwe hut ergens bij die van ons in de buurt is, Jenna. Misschien moet je een steward aanschieten om te vragen waar jij bent ondergebracht.’
‘O.’ Jenna schudde haar hoofd. ‘Ik denk niet dat ik zal verhuizen.’ Ze kon zich niet voorstellen dat Nick haar een gunst zou bewijzen. Niet na de vijandigheid die er een paar uur geleden tussen hen was geweest. En hoewel ze blij was voor Mary en haar man, verheugde Jenna zich er niet op dat ze de enige bewoner zou zijn van het onderste dek van het schip. Nu zou het niet alleen klein en donker zijn, maar klein, donker en griezelig.
‘Natuurlijk wel,’ wierp Mary tegen. ‘Ze zouden niet óns verhuizen en jou niet. Dat zou nergens op slaan.’
Jenna glimlachte alleen maar. Ze voelde er niets voor om op dit moment over haar verleden met Nick te praten. Dus kon ze alleen maar tegen haar nieuwe vriendin zeggen: ‘Ik zie het wel als ik naar beneden ga om me om te kleden. Ik heb over…’ Ze keek op haar horloge. ‘Ongeveer anderhalf uur een afspraak voor het diner. Dus laten we onze drankjes opdrinken, dan kun je me alles over je nieuwe suite vertellen voordat ik naar beneden ga.’
Mary fronste even, maar haalde toen haar schouders op. ‘Goed, maar ik zal echt van streek zijn als je geen betere hut hebt gekregen.’
‘Dat is niet nodig.’ Jenna glimlachte en vroeg om haar af te leiden: ‘Heb je een balkon?’
‘Twee!’ Mary glimlachte als een kind op kerstochtend en zei: ‘Joe en ik gaan vanavond op een van die balkons dineren. Onder de sterrenhemel… mmm. Nu we uit die kerker zijn, is het tijd voor een beetje romantiek!’
Romantiek.
Terwijl Mary praatte over de plannen die zij en haar man voor de komende avond hadden gemaakt, glimlachte Jenna. Ze wenste haar vriendin het beste, maar zelf had ze het met romantiek geprobeerd en daar de rekening voor gepresenteerd gekregen. Nee, ze had genoeg van de hartjes en bloemen. Het enige wat ze nu wilde, was dat Nick haar vertelde dat hij haar zou toestaan haar zoons op te voeden op de manier waarop zij dat wilde.
Haar hut was op slot.
‘Wat moet dit –’ Jenna drukte haar kaart in het slot, trok hem er weer uit en… niets. Het rode lichtje op het slot bleef branden alsof het haar uitdaagde. Hoewel ze wist dat ze er niets mee zou bereiken, greep ze de deurknop en rammelde eraan alsof ze het vervloekte ding op de een of andere manier kon dwingen open te gaan.