Het grootste deel van de dag had ze op het Verandah Deck gezeten en geprobeerd zich te verdiepen in het boek dat ze in de cadeauwinkel had gekocht. Maar ze kon zich niet lang genoeg op de woorden concentreren om vooruit te komen. Steeds weer waren haar gedachten teruggekeerd naar Nick. Zijn gezicht. Zijn ogen. De koele afwijzing op zijn gezicht toen hij de foto’s van hun zoons voor het eerst had gezien.
Wat er verder zou komen, wist ze niet, en daar maakte ze zich al de hele dag zorgen over. Daarom ze had ze besloten haar afspraak om een margarita te drinken met Mary, na te komen. Jenna was vandaag te veel alleen geweest en had te veel tijd gehad om na te denken. Wat ze nu nodig had, was afleiding. Ontspannen met een margarita klonk haar als muziek in de oren. Vooral omdat ze opzag tegen het diner met Nick.
‘O, nee,’ fluisterde ze, terwijl haar maag weer samentrok.
‘Jenna!’
Jenna hoorde dat een vrouw haar riep en draaide zich in die richting. Ze zag Mary, die bij een van de tafeltjes langs de muur stond en glimlachend naar haar zwaaide. Dankbaar liep Jenna haar kant op. Bij het tafeltje gekomen schoof ze op een stoel en keek glimlachend naar de margarita die al op haar stond te wachten.
‘Ik hoop dat je het niet erg vindt, maar ik heb zodra ik hier was ook voor jou besteld,’ zei Mary, die een flinke slok uit haar eigen grote glas nam.
‘Erg? Ben je mal?’ zei Jenna, die haar ijskoude glas pakte. ‘Dit ziet er geweldig uit.’ Nadat ze een flinke slok van de ijskoude drank had genomen, leunde ze achterover en keek haar nieuwe vriendin aan.
Mary danste bijna op haar stoel en haar ogen straalden van opwinding. Haar blonde haar zag er verwaaid uit en haar huid was lichtrood, alsof ze vandaag meer dan genoeg zon had gehad. ‘Ik heb overal op het schip naar je gezocht,’ zei ze met een brede grijns. ‘Ik moest je spreken en te weten zien te komen waar ze jou hadden ondergebracht.’
Jenna knipperde met haar ogen en schudde haar hoofd. ‘Wat bedoel je? Waar ze me hadden ondergebracht? Wie zou mij ergens hebben ondergebracht?’
Mary greep Jenna’s hand en kneep er even in. ‘O, grote goedheid. Je bent de hele dag niet terug geweest naar je hut, nietwaar?’
‘Geen sprake van,’ zei Jenna met een zucht. ‘Na mijn gesprek ben ik naar boven gegaan, en ik heb sindsdien op het Verandah Deck rondgehangen.’
‘Dus je weet het niet.’
‘Wat zou ik moeten weten?’ Jenna begon te denken dat Mary misschien al een paar margarita’s te veel op had. ‘Waar heb je het over?’
‘Het is ongelooflijk. Ik kan het zelf niet geloven en dat, terwijl ik het met mijn eigen ogen heb gezien.’ Ze drukte een hand op haar lichtbauwe blouse en kreunde verrukt.
‘Mary… wat is er gaande?’
‘Goed, goed.’ De blondine pakte haar drankje, nam een flinke slok en zei: ‘Het is eerder vanmiddag gebeurd. Joe en ik waren op de Promenade, je weet wel, en bekeken alle winkels. Nou ja, ík keek. Joe liep met tegenzin achter me aan. Toen we de Crystal Candle uit kwamen – daar moet je echt gaan kijken, ze hebben er heel aparte spullen –’
Jenna vroeg zich af of er een manier was om Mary lang genoeg bij de les te houden om haar te vertellen wat er was gebeurd. Waarschijnlijk was die er niet, dus nipte ze aan haar drankje en besloot het verloop van het gesprek af te wachten. Ze hoefde niet lang te wachten.
‘Toen wij naar buiten kwamen, stond er een steward op ons te wachten,’ vertelde Mary. ‘Meneer en mevrouw Curran?’ vroeg hij heel formeel. ‘Even vroeg ik me af wat we verkeerd hadden gedaan, maar omdat we niets hadden gedaan, zei Joe: “Waarom wilt u dat weten”? Het enige wat de steward wilde zeggen, was dat we met hem mee moesten lopen.’
‘Mary…’
Haar nieuwe vriendin grijnsde. ‘Ik vertel het je dadelijk. Echt waar. Het is alleen allemaal zo ongelooflijk. Eh… goed.’ Ze gebaarde met een hand dat ze verder zou vertellen. ‘De steward bracht ons naar de suite van de eigenaar, je weet wel, Nick Falco?’
‘Ja,’ mompelde Jenna. ‘Ik weet wie hij is.’
‘Wie weet dat niet?’ Mary lachte en vervolgde: ‘Dus staan we ineens midden in een suite die eruitziet als een paleis en Nick Falco komt naar ons toe, stelt zich voor en biedt zijn verontschuldigingen aan voor onze hut.’
‘Wat?’ Jenna staarde de andere vrouw aan. Ze wist niet precies wat ze hiervan moest denken.
‘Ik weet het! Geloof me, ik wist niet wat me overkwam. Ik kon bijna geen woord uitbrengen en Joe kan je vertellen dat dat maar heel zelden gebeurt.’ Ze zweeg even om nog een slok van haar drankje te nemen en toen het glas leeg was, gebaarde ze naar de serveerster dat ze een nieuwe moest brengen. ‘Dus zitten we daar en Mr. Falco is heel aardig en oprecht verontwaardigd over de toestand van de hutten op het Riviera Deck en hij stáát erop ons een betere hut te geven.’