Hij zuchtte misnoegd. ‘Neem maar een taxi. Tot zo.’
Zijn villa was even imposant als ze zich had voorgesteld, met traditionele witte muren, een rood dak en een lange oprijlaan. Ze liet zich bij het hek afzetten en belde pas aan toen de taxi weg was. Daarna liep ze de oprijlaan op.
Theo stond al op haar te wachten. Zijn nette pak had hij verwisseld voor een broek met een wit shirt dat strak over zijn brede borst zat. Met zijn gespierde armen zag hij eruit alsof hij niet bang was om hard te werken. Ook leek hij jonger en minder indrukwekkend, maar ze wist dat ze op haar hoede moest zijn. Dit was geen gezellig bezoekje; ze was hier voor zaken.
Het liefst wilde ze zich omdraaien en hard weglopen. Over twee dagen zou dit het huis zijn waar ze met Theo zou wonen als zijn vrouw, althans in de ogen van de wet en van al zijn kennissen. Maar niet in haar ogen! Het huwelijk zou nooit worden geconsummeerd.
De ware reden waarom ze met Theo ging trouwen, was veel te gênant om ooit aan iemand te vertellen. Een jaar lang zou ze toneelspelen om de wens van haar vader te eerbiedigen, maar na afloop hoefde ze zich nergens voor te schamen. Theo Tsardikos zou haar niet aan zijn wil onderwerpen.
De ruime villa was elegant ingericht. Verrukt keek ze om zich heen. Met tegenzin moest ze toegeven dat Theo een voortreffelijke smaak had. ‘Schitterend.’ Het was eruit voordat ze het besefte.
‘Wacht maar tot je het uitzicht ziet.’ Vergenoegd over haar enthousiasme voerde hij haar mee naar buiten.
Daar zag ze zwembaden en terrassen die trapsgewijs afliepen naar de oceaan. Sommige waren door palmen beschut, andere lagen in de volle zon. Het was hemels.
‘Je hebt een prachtig huis,’ zei ze aarzelend.
‘Binnenkort is het ook van jou.’ Hij keek haar aan. ‘Vind je nog steeds dat je er slecht van afkomt?’
‘Wat mijn gevoelens betreft wel,’ antwoordde ze eerlijk. ‘Maar afgezien daarvan is dit een paradijs.’ Het huis van haar vader was ook mooi, maar dat haalde het niet bij Theo’s villa. Haar vader zou vreselijk jaloers zijn als hij het wist.
‘Ik ben blij dat het naar je zin is. Dat maakt het een stuk gemakkelijker. Zullen we ter zake komen?’
Binnen liepen ze meteen door naar zijn studeerkamer, een koel vertrek met alleen een bureau en een paar stoelen. Hij gaf haar een document.
Dione ging zitten om het te lezen en knikte tevreden. Het enige wat hij van haar verlangde, was tijd. Het contract zou vanaf hun trouwdag twaalf maanden lopen, en daarna was ze vrij om te vertrekken. Hij zou zonder meer van haar scheiden en het bedrag dat hij aan Yannis had geschonken om zijn bedrijf weer op poten te zetten, zou hij niet terugeisen.
Gezien de omstandigheden was het een zeer royale overeenkomst, vooral omdat Theo er zelf niet beter van werd. Er schuilde vast een addertje onder het gras. Maar nadat ze alles drie keer had doorgelezen, pakte ze de pen die hij haar toestak en zette haar handtekening.
Toen ook Theo had getekend, was de zaak beklonken. Zondag zou ze zijn vrouw worden. Ze hoopte dat haar vader zou waarderen wat ze allemaal voor hem overhad.
De dag brak aan en de hemel kleurde stralend blauw. Dione had haar moeder nog steeds niet gebeld. Ze wilde niet dat ze zich zorgen maakte dat Yannis nog altijd invloed op haar uitoefende. Jeannie sprak zelden over hem, maar Dione wist dat ze bang was dat haar verleden haar zou achtervolgen.
Ook Theo had ze niet meer gezien. Er werd een schitterende trouwjurk bezorgd, compleet met accessoires. Vermoedelijk had hij met Phrosini overlegd, want hoe had hij anders haar maat kunnen weten?
Ze besloot om haar stiefmoeder er niet over aan de tand te voelen. Dat zou toch geen zin hebben. Het stond immers vast dat ze Theo’s vrouw zou worden. Als het aan haar had gelegen, dan had ze haar favoriete oesterwitte mantelpak aangetrokken. Nu moest ze zich echter uitdossen alsof het een echte bruiloft was en net doen alsof ze smoorverliefd op Theo was.
Dione had geruchten gehoord dat er veel gasten waren uitgenodigd. Ze zouden trouwen in de ziekenhuiskapel, zodat Yannis erbij kon zijn. Op die manier wilde hij er waarschijnlijk voor zorgen dat ze er niet op het laatste moment vandoor ging, dacht ze. Dat leek haar opeens een aanlokkelijk idee.
Het was een emotionele plechtigheid en toen ze ten slotte Theo’s vrouw was geworden, barstte ze in tranen uit. Er werd gejuicht en geklapt, en niemand behalve Phrosini en Yannis wist dat het geen echte bruiloft was.
‘Je bent beeldschoon, Mrs. Tsardikos,’ zei Theo zachtjes, toen ze het met bloemen versierde kapelletje uit liepen.
‘Zo voel ik me niet. Ik voel me een bedriegster.’
‘Ik wil niet dat je dat zegt.’ Hij pakte haar hand vast en gaf er een kneepje in. ‘Voor de buitenwereld ben je de mooie vrouw aan wie Theo Tsardikos zijn hart heeft verloren. Je zult beroemd worden, agapi mou.’