Phrosini wenkte haar naar buiten. ‘We moeten hem een poosje met rust laten,’ fluisterde ze.
‘Hij verlangt het onmogelijke van me,’ zei Dione, toen ze naar het ziekenhuisrestaurant liepen. ‘Tegen pap heb ik niets gezegd en ik wil dat jij ook niets zegt, maar in Engeland is een man met wie ik ga trouwen.’
‘O, Dione, waarom heb je dat niet verteld?’ Haar stiefmoeder klonk bezorgd.
‘Hoe kon ik het hem vertellen, nu hij zo ziek is en vooral na wat hij daarnet heeft gezegd?’
‘Hou je van die jongeman?’
‘Natuurlijk hou ik van hem.’ Haar gezicht verried echter dat ze haar twijfels had.
‘Ga je trouwen omdat je niet wilt dat je vader een huwelijk voor je arrangeert?’ vroeg Phrosini haar op de man af.
Met opeengeklemde lippen knikte Dione zwakjes. Nu haar stiefmoeder het zo stelde, besefte ze dat dat waarschijnlijk zo was. Hoewel ze niet hartstochtelijk van Chris hield, was ze redelijk gelukkig met hem geweest. Totdat ze had gehoord dat hij met zijn ex was gezien.
‘Denk je echt dat dat een oplossing is, Dione? Ik wil niet dat net zo je ongelukkig wordt als ik met mijn eerste man of je moeder met je vader.’
‘Met Chris zou ik gelukkiger zijn dan met Theo Tsardikos,’ zei Dione zacht.
‘Theo is een beste man. Zijn aanbod is een uitkomst voor je vader. Misschien kan het zelfs zijn leven redden. De dokters zien het erg somber in.’ Er stonden tranen in Phrosini’s ogen. ‘En als hij niet beter wordt… Tja, je vader heeft altijd gewild dat ik het bedrijf zou voortzetten als hem iets zou overkomen.’
Daarmee bedoelde ze impliciet dat Dione hen allebei in de steek zou laten.
Dione ademde diep in en waagde de sprong. Ook al kon ze het bijna niet verdragen, ze wist dat er niets anders op zat.
‘Goed, ik ga met hem trouwen.’ De woorden zweefden door de lucht als een regenwolk die een plens narigheid over haar dreigde uit te storten.
Phrosini omhelsde haar stevig, terwijl de tranen over haar wangen biggelden. ‘Mijn lieve kind.’
Lief had er niets mee te maken. Dione nam zich voor dat Theo Tsardikos niet helemaal zijn zin zou krijgen. Het huwelijk zou op háár voorwaarden plaatsvinden.
Hij was veruit de aantrekkelijkste man die ze ooit had gezien, met zijn goedgetrainde lichaam en zijn keurig verzorgde handen. Dat was een van de eerste dingen die haar waren opgevallen. Maar dat betekende niet dat ze graag met hem het bed in wilde duiken. Integendeel! In alle andere opzichten zou ze een goede echtgenote voor hem zijn. Ze zou voor hem koken, voor gastvrouw spelen en hem overal vergezellen, maar meer niet.
Misschien was dat de rol die hij in gedachten voor haar had weggelegd. Een man in zijn positie had iemand nodig die voor speciale gelegenheden zijn arm sierde.
Ach, wat maakte ze zichzelf wijs? Ze had gezien hoe hij naar haar keek. Hij had haar met zijn ogen uitgekleed. Ze wist wat hij dacht, ook al had ze haar best gedaan om het te negeren.
Ze begon haar beslissing al te betreuren, maar haar vader was dolblij toen ze het hem gingen vertellen. Zijn ogen straalden en hij reageerde alert.
‘Mijn lieve meisje! Je zult er geen spijt van krijgen, dat beloof ik je.’
Dione was daar niet zo zeker van. De hele nacht lag ze erover te piekeren. Ze hield zich voor dat ze zich nog kon bedenken, maar dan herinnerde ze zich haar vaders vreugde. Hoe kon ze hem op zijn sterfbed iets weigeren?
Voor de tweede keer in evenzoveel dagen zat Dione buiten het kantoor van Theo Tsardikos te wachten. Haar hart bonsde in haar keel. Dit was het moeilijkste wat ze ooit had gedaan. Ze was gek om zich te vergooien aan een man die ze niet eens kende. En hij liet haar nog wachten ook!
Hoe langer ze moest wachten, des te geïrriteerder ze werd. Uiteindelijk stond ze op om weg te gaan. Zelfs voor haar vader kon ze dit niet opbrengen. Niemand wist hoeveel moed ervoor nodig was geweest om hiernaartoe te gaan, en die begon haar zo langzamerhand in de schoenen te zakken.
‘Ga je weg?’ vroeg een diepe stem geamuseerd.
Snel draaide Dione zich om, en ze keek recht in een paar donkere ogen. ‘Ik dacht dat je me niet wilde zien. Ik zit hier al twintig minuten.’
‘Ik ben een drukbezet man, Dione. En je had geen afspraak gemaakt. Maar nu sta ik geheel tot je beschikking. Kom maar binnen.’ Met zijn hand op haar arm voerde hij haar zijn kantoor in.
Het was een ruim en licht vertrek met een houten vloer en lichtgrijze muren die waren behangen met foto’s van zijn hotels. Zijn bureau stond voor een enorm raam dat uitkeek op Athene, en in een hoek stonden drie fauteuils. Het was schoon, zakelijk en efficiënt. Net zoals de man zelf.
Ze liep naar het bureau en wilde tegenover hem gaan zitten, maar hij voerde haar mee naar de fauteuils.
‘Hier zitten we comfortabeler.’