‘Ze is zwanger, Mr. Tsardikos,’ zei de dokter. ‘Een val zou een miskraam kunnen veroorzaken. Ze moet rust houden. En thuis zou ze vast geen rust krijgen.’
‘Nee, waarschijnlijk niet,’ gaf Theo toe, maar toch vond hij het geen prettig idee. Ten slotte had ze net haar vader begraven; ze had al genoeg ziekenhuizen vanbinnen gezien. ‘Ik kan zelf voor haar zorgen,’ stelde hij voor. ‘Ik zal erop letten dat ze voldoende rust krijgt.’
‘Nee, Mr. Tsardikos.’ De dokter stak haar hand omhoog. ‘Ze blijft hier. U kunt haar natuurlijk bezoeken wanneer u wilt of u kunt zelfs hier blijven, als u dat liever doet. Er is een kamer voor familie, naast die van uw vrouw.’
‘Ik blijf hier,’ besloot Theo. ‘Ik ga even naar huis om schone kleren te halen, en dan kom ik zo snel mogelijk terug. Mag ik het aan mijn vrouw vertellen?’
‘Het spijt me, maar ze moet echt rusten.’
In de uren daarna zat Theo bij Dione te waken. Hij was zich ervan bewust dat het zijn schuld was dat ze daar lag. Als hij er niet op had gestaan dat ze met hem mee naar huis ging, zouden ze geen ruzie hebben gekregen en zou dit nooit zijn gebeurd. Waarom kon hij zich ook nooit beheersen? Dione was hem dierbaarder geworden dan hij had verwacht. Als er iets met haar gebeurde…
Ten slotte viel hij in een onrustige slaap totdat hij wakker schrok toen ze zijn naam zei.
‘Dione!’ bracht hij uit. ‘Je bent eindelijk wakker. Hoe voel je je?’ Ze zag er bleek uit en hij maakte zich grote zorgen.
‘Ik wil mijn moeder zien.’
Het was alsof hij een klap in zijn gezicht kreeg, al liet hij dat niet merken. Hij wierp een blik op de klok aan de muur. ‘Het is midden in de nacht,’ zei hij voorzichtig.
‘Toch wil ik dat ze komt.’
‘Is het niet voldoende dat ik er ben? Heb je iets nodig?’ vroeg hij. ‘Ik weet zeker dat –’
‘Ik heb mijn moeder nodig, Theo,’ hield ze vol. Ze zei het vastberaden en met luide stem, terwijl ze hem strak aankeek.
‘Nou goed,’ verzuchtte hij met grote tegenzin. ‘Ik zal haar gaan halen.’
Het was logisch dat ze op dat moment naar haar moeder verlangde. Toch deed het pijn dat ze zich tot een ander wendde en niet tot hem. Hij zou degene moeten zijn aan wie ze het eerst dacht. Tenslotte was hij haar man.
Maar in welk opzicht dan, vroeg een stemmetje in zijn hoofd. Je huwelijk stelt niets voor. Dione houdt niet van je; ze is alleen maar met je getrouwd uit loyaliteit met haar vader. Denk daar maar goed aan.
Daar wílde hij helemaal niet aan denken! Dione was hem lief, en hij wilde voor haar zorgen zoals elke man voor zijn vrouw zorgde.
Toen hij bij het huis van haar vader kwam, duurde het een hele poos totdat er werd opengedaan. Jeannie kwam zelf naar de deur.
‘Theo?’ Haar ogen werden groot van verbazing. ‘Is er iets mis?’
Hij verspilde geen tijd aan verontschuldigingen. ‘Dione is gevallen… Ze ligt in het ziekenhuis en ze vraagt naar jou. Kleed je maar aan en dan breng ik je erheen.’
Jeannie verbleekte. ‘Is alles goed met haar?’
Hij knikte.
‘En met de baby?’
‘Tot dusver lijkt alles in orde te zijn.’
‘Wat bedoel je?’ vroeg ze fronsend.
‘Er bestaat gevaar dat ze een miskraam krijgt, dus ze moet rusten. Ze willen haar een paar dagen in het ziekenhuis houden.’
‘Wat een geluk dat ik hier ben,’ zei Jeannie zacht. ‘Kom maar even binnen. Ik zal een briefje voor Phrosini achterlaten. Ik wil haar niet wakker maken. Ze had moeite met inslapen.’
Even later kwam Phrosini zelf kijken wat er aan de hand was. Theo legde alles nog een keer uit. ‘Ik houd je op de hoogte, Phrosini.’
Drie dagen later mocht Dione naar huis, waarna Jeannie met tegenzin terugging naar Engeland. Ze had willen blijven om voor haar dochter te zorgen, maar Theo had haar ervan overtuigd om weer naar huis te gaan. Hij wilde zelf voor Dione zorgen om haar op alle mogelijke manieren te laten zien hoeveel hij om haar gaf.
‘Wat heb je me laten schrikken,’ zei Theo, toen hij haar in een gemakkelijke stoel had geïnstalleerd.
‘Ik heb mezelf ook laten schrikken,’ bekende ze met een wrang lachje.
‘Maar voel je je nu weer goed?’ Ze zag er nog steeds bleek en moe uit, en hij maakte zich zorgen.
Dione knikte.
Theo ging bij haar zitten en boog naar voren. Hij wilde haar handen omvatten en er uitflappen dat hij verliefd op haar was, maar dat durfde hij nog niet. ‘Ik moet je iets vertellen,’ zei hij, en zijn hart bonsde alsof hij een tiener was bij zijn eerste afspraakje. Zo nerveus had hij zich al heel lang niet meer gevoeld.
Dione keek hem afwachtend aan.
‘Ik heb dit kind niet gewild,’ begon hij.