Hij zag dat Dione worstelde met tegenstrijdige gevoelens. Wat was ze mooi. Hij was bijna vergeten hoe beeldschoon ze was. Hij had haar nog nooit in het zwart gezien, behalve in haar bikini, en die telde niet mee. Jawel, die telde wel mee. Hij vond het prachtig om haar lange gebronsde benen te zien en haar slanke lichaam. Dat intussen al een beetje begon uit te dijen…
Haar zwangerschap stond haar goed. Ze had een stralende blos die ze anders niet had, behalve misschien tijdens het vrijen. Op dat moment zag ze er in ieder geval oogverblindend uit. Ze was elegant en bijna statig, zoals ze daar stond met haar kin omhoog en haar prachtige donkere ogen die vuur schoten. Het volgende moment leek ze echter in te binden.
‘Nou goed, ik ga mee,’ reageerde ze zacht.
Ze klonk bijna onderdanig. Dat was niets voor haar. Hij had een hekel aan zichzelf omdat hij haar juist deze dag onder druk zette. Het was wreed, dat wist hij, maar hij kon niet zonder haar.
Toen ze thuis waren, ging het niet zoals hij had gehoopt. Ze hadden nog nauwelijks een voet over de drempel gezet, toen ze tegen hem uitviel.
‘Denk maar niet dat we gewoon op de oude voet kunnen doorgaan, Theo. Dat is het laatste wat ik wil.’
‘Natuurlijk niet,’ zei hij, zo kalm mogelijk. ‘Het is een zware dag voor je geweest. Ik wil je alleen maar vasthouden en troosten, om je te laten weten dat…’ Hij had willen zeggen: dat ik altijd bij je zal zijn.
Waar kwam dat idee opeens vandaan? Dione had duidelijk te kennen gegeven dat hij beslist niet voorgoed bij haar leven zou horen. ‘… dat ik om je geef.’
‘Dat je om me geeft? Ik durf te wedden dat je geen seconde aan me hebt gedacht toen je in Canada was. Je had daar vast vrouwelijk gezelschap. En natuurlijk heb je Belinda die op je wacht als je vrouw je haar bed uit stuurt.’
‘Eigenlijk begrijp ik niet waarom ik me heb laten overhalen om met je mee te gaan,’ vervolgde ze, voordat hij iets kon zeggen. ‘We hebben nu niets meer met elkaar gemeen. Ik heb geen zin om hier te blijven, ik ga terug naar mijn va… naar Phrosini.’ Met die woorden draaide ze zich om en liep haastig het huis uit.
Een paar tellen lang bleef Theo als aan de grond genageld staan. Hij had niet verwacht dat ze zo woedend zou worden. De combinatie van de begrafenis en haar zwangerschap waren vermoedelijk te veel voor haar.
Hij moest achter haar aan gaan, haar kalmeren en laten inzien dat hij alleen maar het beste met haar voorhad. Maar voordat hij de kans kreeg, hoorde hij een gil en een dreun. En daarna bleef het stil.
Hoofdstuk 15
Met bonzend hart vloog Theo naar de voordeur. Hij bleef geschokt staan toen hij Dione roerloos zag liggen onder aan de trap die naar de oprit voerde. Hij vloog naar haar toe, knielde naast haar neer en noemde haar naam, maar probeerde haar niet te bewegen voor het geval ze iets had gebroken,
Toen ze niet reageerde, trok hij zijn mobieltje uit zijn zak en belde een ambulance. ‘Snel!’ schreeuwde hij. ‘Mijn vrouw is bewusteloos geraakt, en ze is zwanger.’ Ondertussen hield hij zijn blik strak op haar gericht.
Gelukkig ademde ze nog, maar op haar voorhoofd had ze een lelijke snee waar bloed uit sijpelde. Hij stelpte het met zijn zakdoek, die hij op de wond hield totdat Dione zich bewoog. Ze opende haar ogen en keek hem verdwaasd aan.
‘Wat –’
‘Sst!’ Hij drukte zijn vinger op haar lippen en duwde de zakdoek opnieuw tegen de wond. ‘Niet praten en probeer ook niet te bewegen. De ambulance komt eraan.’
‘Ik wil geen –’
‘Alleen uit voorzorg,’ zei hij. ‘Hopelijk sturen ze je weer naar huis, maar ze moeten je eerst even onderzoeken. Je hebt een nare val gemaakt.’
Dione deed haar ogen dicht en lag er zo stil bij dat hij bang was dat ze weer bewusteloos was geraakt.
‘Theo.’ Haar hese gefluister was nauwelijks verstaanbaar.
Hij boog voorover en hield zijn oor vlak bij haar lippen. ‘Ja?’
‘Denk je dat er iets met de baby is gebeurd?’
‘Natuurlijk niet,’ stelde hij haar gerust, hoewel diezelfde gedachte ook bij hem was opgekomen. Stel dat hij ook dit kind verloor? Daar durfde hij niet aan te denken. Dat was zijn grootste angst. Hij huiverde, en het leek een eeuwigheid te duren totdat de ambulance er was.
Toen die eindelijk kwam, ging hij met Dione mee. Hij liep naast de brancard toen ze naar de Spoedeisende Hulp werd gereden, maar hij mocht er niet bij blijven terwijl ze werd onderzocht. Daarna ijsbeerde hij als een gekooid dier over de gang.
Na heel lang wachten kwam iemand hem eindelijk vertellen dat alles in orde was met Dione. ‘Ze heeft een lichte hersenschudding en heeft hoofdpijn. Voor de zekerheid houden we haar een paar dagen hier.’
‘Is dat nodig?’ vroeg Theo fronsend. ‘Als het alleen maar haar hoofd is, dan –’