In een wachtkamer zaten ze elkaar te troosten en het duurde een hele poos voordat ze genoeg gekalmeerd waren om naar huis te gaan. Het was een trieste gedachte dat Yannis nooit meer deel zou uitmaken van hun leven.
‘Ga maar met mij mee naar huis,’ drong Phrosini aan. ‘Ik wil nu liever niet alleen zijn.’
Daarvandaan belde ze haar moeder, die oprecht geschokt was toen ze het nieuws hoorde. ‘Ik dacht dat hij aan de beterende hand was.’
‘Ik ook. Vermoedelijk stond hij onder grotere druk dan we beseften.’
Nu was haar moeder eindelijk van hem af. Ook al had ze hem twintig jaar niet gezien, ze was altijd bang voor hem gebleven. Ze was doodsbenauwd dat ze iets deed waardoor ze haar geliefde dochter nooit meer zou zien.
‘Hoe gaat het met jou, Dione? Is het niet te zwaar voor je, in jouw toestand?’
‘Ik ben niet ziek, mam, ik ben zwanger,’ antwoordde ze zo opgewekt mogelijk.
‘Laat je me weten wanneer de begrafenis is? Ik wil bloemen sturen.’
‘Ja, natuurlijk. Gaat het een beetje?’ Voor het eerst wenste ze dat haar moeder gezelschap had.
‘Maak je je om mij maar geen zorgen, lieverd. Ik red me wel,’ zei Jeannie.
Daarna was Theo aan de beurt om het nieuws te horen. Omdat ze niet wist waar hij overnachtte, belde ze naar zijn kantoor. Tot haar verbazing werd ze doorverbonden met Belinda. Ze had verwacht dat zijn assistente met hem mee zou gaan naar Canada.
‘Belinda, ik moet Theo dringend spreken, en hij is vergeten het nummer van zijn hotel achter te laten,’ zei ze plompverloren.
‘Is alles goed met je, Dione?’ vroeg Belinda bezorgd. ‘Je klinkt van streek.’
‘Nee, ik wil gewoon zijn nummer,’ zei Dione. Ze had geen zin om over de dood van haar vader te praten.
‘Ogenblikje.’ Belinda sloeg onmiddellijk een zakelijke toon aan.
Zodra Dione Theo’s nummer had, hing ze op. Het duurde een paar uur voordat ze hem kon bereiken. Ze had naar zijn mobieltje kunnen bellen, maar ze had het nummer niet bij zich. Erg dringend was het niet, want Theo gaf niets om haar vader. Het zou hem vast niets kunnen schelen dat Yannis er niet meer was.
Plotseling kwam er een andere gedachte bij haar op. Tenzij Phrosini van plan was om haar vaders bedrijf over te nemen, zou het worden verkocht. Theo kon zijn geld terugkrijgen, en dan zou ze van hem af zijn!
Vreemd genoeg maakte dat vooruitzicht haar treurig. Eigenlijk kon ze wel huilen. Ze wilde helemaal niet van Theo af; nu niet meer. Ze wilde dat hij van haar ging houden zoals zij van hem was gaan houden, ook al was daar weinig kans op.
‘Wat is er aan de hand, Dione? Belinda zei dat je hebt gebeld.’
Dione stelde het niet op prijs dat dat mens hem had laten weten dat zijn vrouw om het telefoonnummer van zijn hotel had gevraagd.
‘Ze zei dat je overstuur klonk. Ben je ziek? Er is toch niets met de baby?’ vroeg hij bezorgd.
‘Alsof jou dat iets kan schelen,’ beet ze hem toe. Ze werd opeens nijdig. ‘Je zou alleen maar opgelucht zijn als het misging met de baby, nietwaar?’ Zodra ze het gezegd had, kreeg ze spijt. Het was gemeen, en bovendien meende ze het niet.
Een hele poos bleef het stil aan de lijn. Dione wist dat hij zich van woede stond te verbijten.
‘Het spijt me. Dat had ik niet moeten zeggen.’
‘Waarom wilde je me spreken?’ Zijn stem klonk kil en emotieloos. In gedachten zag Dione de scherpe trekken van zijn gezicht voor zich.
‘Het gaat om mijn vader,’ zei ze, nauwelijks verstaanbaar. ‘Hij… Hij heeft nog een hartaanval gehad. Vanochtend is hij overleden.’ Nu ze het aan Theo vertelde, werd het opeens de nuchtere werkelijkheid.
Tot dat moment was het nog niet goed tot haar doorgedrongen dat Yannis er niet meer was. Hij zou een grote leegte achterlaten in haar leven en in dat van iedereen met wie hij in aanraking was gekomen. Vooral van Phrosini, die zielsveel van hem had gehouden en die zich nu in haar kamer had teruggetrokken. Ze had gehuild totdat ze geen tranen meer over had, terwijl Dione geen enkele traan had gelaten.
Ze voelde zich niet schuldig. Natuurlijk vond ze het niet leuk dat haar vader dood was, maar hij had haar in de loop der jaren zo diep gekwetst, dat de tranen nu niet wilden komen.
‘O, Dione, wat vreselijk,’ zei Theo op gedempte toon.
Ze wist dat hij dat niet meende. Hij had zijn afkeer van Yannis niet onder stoelen of banken gestoken.
‘Kan ik iets voor je doen?’
‘Nee,’ zei ze snel en kordaat. ‘Phrosini en ik zullen alles regelen. Ik ben nu bij haar en ik blijf hier tot na de begrafenis.’
‘Natuurlijk! Ik kom zo snel mogelijk.’ Na een lichte aarzeling zei hij: ‘Dione…’
‘Ja?’
‘Gaat het een beetje? Gaat het goed met je, bedoel ik? In jouw toestand is het –’