Alsof ze dat niet wist. Onwillekeurig legde ze haar hand op haar buik.
‘En deze kleine,’ zei Theo, terwijl hij zijn hand op de hare legde, ‘heeft alle voeding nodig die hij kan krijgen.’
Dione schoof onbehaaglijk heen en weer onder zijn aanraking. Gezien haar pas ontdekte gevoelens wist ze ineens niet meer hoe ze op hem moest reageren.
Ze schoof zijn hand opzij. ‘Raak me alsjeblieft niet op die manier aan.’ Ze negeerde het feit dat er een rilling van genot door haar heen ging.
Verbaasd vroeg hij: ‘Ben je nog steeds kwaad op me?’
‘Ik maak me niet meer druk om jou,’ zei ze op onverschillige toon.
Theo fronste zijn wenkbrauwen. ‘In dat geval kan ik je beter alleen laten. Ga je gang maar, Dione. Denk maar wat je wilt, als je maar niet vergeet dat ons contract nog niet is afgelopen.’ Daarna draaide hij zich om en ging naar binnen.
De volgende ochtend was zijn boosheid niet gezakt. Nog voordat ze op was, kwam hij haar slaapkamer binnen, gekleed in zijn nette pak en klaar om de deur uit te gaan. Aan zijn strakke gezicht zag ze dat hij niet was gekomen om te vragen hoe het met haar ging.
‘Ik moet voor zaken naar Canada,’ verklaarde hij bruusk. ‘En ik weet niet wanneer ik weer terug ben.’
Hoofdstuk 14
Verbijsterd staarde Dione naar Theo.
‘Maak je niet druk. Er wordt goed voor je gezorgd. En als ik er niet ben, voel je je vast een stuk prettiger,’ zei hij nors.
Misschien, maar misschien ook niet. Ze had geen zin om in haar eentje in zijn mooie huis te zitten. Ze zou hem zeker missen.
‘En haal het niet in je hoofd om weg te gaan,’ voegde hij eraan toe. ‘Je bent van mij. Onthoud dat goed.’
Als ze de vorige dag geen ruzie hadden gehad, dan zou hij haar misschien hebben gevraagd of ze hem wilde vergezellen. Dat zou ze geweldig hebben gevonden. Canada stond al heel lang op haar verlanglijstje. Vancouver, Ontario, de Niagara-watervallen. Maar het was duidelijk dat hij haar niet wilde meenemen.
Zou hij soms met Belinda gaan, vroeg ze zich af, toen hij zich omdraaide en de kamer uit liep. Zou hij iemand hebben die hem ’s nachts warm hield? Weer ging er een steek van jaloezie door haar heen. Zij zou hier helemaal alleen in bed liggen, terwijl hij…
Later belde ze haar moeder. ‘Theo is een paar dagen weg,’ vertelde ze. Ze miste hem nu al. Overdag was hij er meestal niet, maar als hij ’s avonds thuiskwam, zaten ze altijd een poosje te praten. Over het algemeen voelde ze zich op haar gemak in zijn gezelschap. En natuurlijk gingen ze vaak met elkaar naar bed. Dat zou ze het meest missen. Ze moest accepteren dat ze niet de enige vrouw in zijn leven was.
Zijn huwelijk met haar was niet meer dan een gunstige regeling, en daar moest ze maar aan wennen. Zonder het leven dat in haar buik groeide, zou ze er misschien al aan gewend zijn. Eén ongelukkige vergissing had alles verpest. Eigenlijk twee vergissingen… De tweede was haar ontdekking dat ze gevoelens van liefde voor hem koesterde.
‘Voor zaken, neem ik aan, en hij kon jou niet meenemen,’ zei haar moeder, die de situatie onmiddellijk doorhad. ‘Waarom kom je niet naar huis? Ik zou je zo graag weer eens willen zien.’
‘Dat zou ik best willen, mam, maar mijn plaats is hier. Ik voel me hier prima.’
‘Ja, natuurlijk. Is alles goed met de baby?’
‘Perfect.’
‘Hoe gaat het met Yannis?’
‘Goed. Hij ligt niet meer in het ziekenhuis.’
Nadat ze nog een paar minuten hadden gepraat, hing Dione op. Toen haar vader werd genoemd, voelde ze zich schuldig dat ze de laatste tijd niet zo vaak bij hem langs was geweest. Ze nam zich voor nog diezelfde dag naar hem toe te gaan. Maar over de baby zou ze niets zeggen. Yannis zou dolgelukkig zijn en veronderstellen dat haar verbintenis met Theo permanent was.
Hij had vaak beweerd dat er geen betere echtgenoten waren dan aardige Grieken. Dione schudde vertwijfeld haar hoofd. Nee, ze zou een andere keer bij hem langsgaan. Nu was ze niet in de juiste stemming.
De volgende dag kreeg ze spijt dat ze niet naar hem toe was gegaan.
‘Dione!’ Phrosini’s stem klonk dringend door de telefoon. ‘Je vader ligt weer in het ziekenhuis. Hij heeft nog een hartaanval gehad.’
Dione snakte naar adem. ‘Ik kom eraan.’
In het ziekenhuis mocht ze haar vader niet zien.
Phrosini stond handenwringend buiten zijn kamer te wachten en barstte in tranen uit toen ze Dione zag.
Dione omhelsde haar stiefmoeder en probeerde haar te troosten. ‘Hij knapt wel weer op, let maar op. Pap is een vechter.’
Twee uur later stierf Yannis echter.
Phrosini was in alle staten, en ook Dione was van streek. Ondanks alles was Yannis toch haar vader, die haar had verwekt zoals Theo het leven in haar eigen buik had verwekt. Niets kon die bloedband verbreken.