‘Dus jij denkt dat ik een verhouding heb met mijn assistente?’ Stuurs keek hij op haar neer. ‘Denk je nu heus dat ik tot zoiets in staat ben, terwijl ik met jou getrouwd ben?’
‘We zijn niet echt getrouwd,’ zei ze zacht. ‘Niemand houdt je tegen als je wilt scharrelen.’ Het deed pijn om dat te zeggen, maar het was nu eenmaal zo, of ze het leuk vond of niet.
‘Evengoed heb ik mijn principes. Helemaal nu je mijn kind verwacht.’
‘Jouw kind? Ik hoop niet dat je bedoelt dat ik niets met de opvoeding van het kind te maken heb.’ Dat had haar heel lang beziggehouden, zonder dat ze een beslissing had genomen. Tot nu. Ze kon niet riskeren dat hij hun kind in de toekomst bij haar zou weghalen. Ze wilde alles van tevoren goed regelen.
Theo greep haar bij haar schouders, en als hij zichzelf niet in herinnering had gebracht dat ze zwanger was, zou hij haar door elkaar zou hebben gerammeld. Daarvan was ze overtuigd.
‘Die opmerking zal ik negeren, Dione. Ik ga ervan uit dat het door je hormonen komt.’
‘Wat heb je toch met hormonen?’ vroeg ze spottend. ‘Tenslotte hebben we het aan jouw hormonen te danken dat we nu in de problemen zitten.’
Hun blikken ontmoetten elkaar en lieten elkaar niet los, totdat Theo uiteindelijk zwichtte en zijn ogen afwendde. Hij draaide zich met een ruk om, pakte zijn glas en sloeg het achterover. Daarna schonk hij zich nog eens in en dronk dat ook dat in één keer op.
‘Ik heb geen zin om ruzie te maken,’ zei hij bits.
‘Ik ook niet. Is Belinda op de hoogte van de omstandigheden waaronder we zijn getrouwd?’
Zijn mondhoeken krulden misprijzend omlaag. ‘Denk je dat ik zo stom ben?’
Als Theo in zo’n bui was, had hij iets onweerstaanbaar gevaarlijks. Dione schoof ongemakkelijk in haar stoel. ‘Ik ken je nog niet lang genoeg om te weten hoe je echt bent.’ Maar wel lang genoeg om verliefd te worden, ook al wilde ze dat niet.
‘Ik heb tegen niemand iets gezegd, ook niet tegen Belinda. Jij ook niet, mag ik hopen.’
‘Nee, natuurlijk niet.’
Hij draaide zich weer om. Zijn woede golfde op en neer zoals de oceaan die onder hen kabbelde. ‘Zo komen we niet verder. Dit gesprek heeft geen zin, Dione. Ik ga zwemmen voordat we gaan lunchen.’ Daarna beende hij de kamer uit.
Dione sloot haar ogen en ademde langzaam uit. Na de beproevingen van die ochtend was ze opeens uitgeput. Het liefst zou ze Theo’s armen om zich heen voelen, maar ze durfde niet meer met hem naar bed te gaan, of zich zelfs maar te laten kussen, uit angst dat ze zich zou verraden.
Tijdens de lunch zat ze een beetje te kieskauwen, totdat ze besloot te zeggen dat ze moe was. Ze ging naar haar kamer. Theo kwam niet achter haar aan, zoals ze half had verwacht. Het verbaasde haar niet echt, want de sfeer was om te snijden geweest.
Later, nadat haar schaarse maaltijd was gezakt, besloot Dione te gaan zwemmen. Ze maakte vaak gebruik van het zwembad als Theo naar kantoor was; ze zwommen niet vaak samen. Nu trok ze rustig haar baantjes in het koele water dat zijdezacht voelde op haar huid. Langzaam vloeide de spanning uit haar weg. Ze ging verder met rugslag, haar ogen gesloten. Totdat ze plotseling merkte dat er iemand naast haar zwom. Ze opende haar ogen, zag dat het Theo was en probeerde hem te negeren. Ze zwom naar de kant.
‘Gaat het nu wat beter?’ vroeg hij, toen ze even op adem kwamen.
‘Ja, het gaat wel,’ antwoordde ze zacht.
Daarna gingen ze weer verder met baantjes trekken, heel rustig, en Theo bleef naast haar zwemmen. Hoewel de zon fel op hen scheen, bleef het water heerlijk koel. Toen ze er eindelijk genoeg van had en uit het zwembad klom, bleef Theo doorzwemmen.
Dione keek naar hem tot ze haar ogen niet kon openhouden en in slaap viel.
Na een tijdje werd ze zich ervan bewust dat Theo door zijn wimpers naar haar zat te kijken. Ze kreeg het er warm van en vroeg zich af hoelang hij daar al zat.
Terwijl haar blik langs haar lichaam gleed, besefte ze plotseling dat haar buik niet meer plat was, zoals anders. Meestal was hij een beetje hol als ze op haar rug lag, maar nu niet. En daar zat Theo naar te staren, constateerde ze.
Met haar kleren aan viel het niet op, en ze had het zelf nog niet gemerkt – totdat ze Theo’s blik had gevolgd. Zelfs haar borsten leken groter, en ze kreeg het nog warmer bij de gedachte aan wat er met haar lichaam gebeurde.
Toen Theo merkte dat ze wakker was, stond hij snel op. Op een tafeltje stonden een karaf ijswater en een bord met crackers. ‘Je hebt bijna niets gegeten tijdens de lunch,’ zei hij, terwijl hij een glas vulde en het aan gaf.
Dione dronk het water op, maar sloeg de crackers af. ‘Ik heb geen honger.’
‘Zelfs niet na het zwemmen?’
‘Nee.’
‘Het is niet goed voor je om maaltijden over te slaan. Je moet nu eten voor twee.’