Heb ik er spijt van, vroeg ze zich een aantal keren af in de uren daarna, terwijl Theo rustig in zijn studeerkamer zat te werken. En telkens was het antwoord hetzelfde: nee, spijt had ze niet.
Hoofdstuk 12
Stipt om elf uur werden Dione en Theo in de spreekkamer van de gynaecoloog gelaten. Tien minuten later was haar zwangerschap bevestigd.
‘Gefeliciteerd,’ zei de dokter.
Hoewel het nieuws niet als een verrassing kwam, staarde Dione toch vol ontzetting naar Theo.
Glimlachend pakte hij haar hand en probeerde tegenover de dokter niet te laten merken dat ze niet bepaald blij waren. ‘Kom, dan gaan we het vieren.’
‘Ik moet je iets vertellen, mam.’ Diones hart bonsde in haar keel alsof ze een meisje van zestien was in plaats van een getrouwde vrouw van in de twintig. Hoewel ze het er niet zomaar uit wilde flappen, hoorde ze zichzelf zeggen: ‘Ik ben zwanger.’
Ze had besloten om het nieuws niet voor haar moeder te verzwijgen. Jeannie was al genoeg gekwetst doordat ze niet voor de bruiloft was uitgenodigd. Ze verdiende het niet om ook onkundig te worden gelaten over haar eerste kleinkind.
Een hele poos bleef het stil aan de lijn. ‘Zeg dan iets,’ drong Dione aan.
‘Ik ben dolblij, als jij dat ook bent,’ zei Jeannie voorzichtig.
‘Ik geloof dat ik eerder geschokt ben dan blij,’ bekende Dione.
‘Het is wel een beetje snel. Jullie zijn nog maar zo kort getrouwd… Wat vindt Theo ervan?’
‘Hij is ook geschokt. Maar ik weet zeker dat we dolgelukkig zullen zijn als we eenmaal aan het idee gewend zijn. Hij is erg beschermend voor me en wil steeds dat ik ga rusten. Volgens mij denkt hij dat ik ziek ben.’
‘Je vader was precies zo,’ zei Jeannie. ‘Mannen snappen dit soort dingen niet. Wanneer ben je uitgerekend?’
‘Volgend jaar maart! O, mam, ik wilde dat je hier was.’
‘Je weet dat ik niet kan komen, lieverd.’
Natuurlijk wist Dione dat. Jeannie zou nooit bij Yannis in de buurt willen zijn.
‘Maar je zou wel van tevoren kunnen overkomen om hier te bevallen,’ stelde haar moeder aarzelend voor.
‘Dat zou ik dolgraag willen, maar ik denk niet dat Theo daarvoor voelt.’
‘Nee, natuurlijk niet,’ zei Jeannie haastig. ‘Hij wil erbij zijn. Hij zal je op de kraamafdeling van het beste ziekenhuis laten inschrijven en je geen moment uit het oog verliezen. Hij is dol op je, Dione.’
Het was fijn dat haar moeder Theo aardig vond, maar hoe kon ze haar moeder vertellen dat ze er niet aan moest denken om de rest van haar leven aan hem vast te zitten? En hoe kon ze uitleggen dat ze bang was dat hij de baby bij haar zou weghalen als ze niet deed wat hij wilde? Dat zou een herhaling zijn van de ellende die haar moeder en zijzelf hadden meegemaakt, en dat wilde ze haar kind niet aandoen.
Ze wist nog steeds niet of Theo verwachtte dat ze voorgoed met hem getrouwd zou blijven. Daar hadden ze het nog niet over gehad. Haar hormonen gingen zo tekeer, dat ze niet redelijk kon denken.
Na het telefoontje met haar moeder liep ze met haar ziel onder haar arm door de villa. Ze kon geen enthousiasme opbrengen voor het nieuwe leven dat in haar groeide. Elke normale moeder zou plannen hebben gemaakt en met iedereen die maar wilde luisteren over de baby hebben gepraat.
Tegen de tijd dat Theo die avond thuiskwam, was ze zo van streek, dat hij vroeg of ze ziek was.
‘Wat denk je zelf?’ snauwde ze. ‘Hoe zou jij je voelen in mijn situatie?’
‘Ik denk dat je moet ontspannen,’ zei hij rustig. Hij omvatte haar schouders en duwde haar neer op een stoel. ‘We zijn allebei niet blij met wat er is gebeurd, maar daar is nu niets meer aan te doen. Als je wilt dat de baby zich prettig voelt, moet jij je ook prettig voelen.’
‘Wat weet jij daarvan?’ vroeg ze op hoge toon.
Met een zucht ging hij naast haar zitten. Hij zag er opeens triest uit. ‘Ik moet je iets vertellen.’
Met een schuldig gevoel besefte ze meteen wat hij wilde zeggen. Had ze maar nagedacht voordat ze sprak…
‘Katina en ik hadden een zoon.’
Hij keek haar niet aan, en daar was ze dankbaar voor. Ze wilde hem niet laten merken dat ze het al wist.
‘Ons huwelijk was één grote vergissing. We hadden constant ruzie, en we wilden allebei iets anders van het leven. Katina was een huisvrouw die graag het feestbeest wilde uithangen. Dat strookte niet met mijn manier van leven. Je hebt wel gemerkt dat ik een workaholic ben, en als ik ’s avonds thuiskom, wil ik ontspanning. Katina niet. Zij is een nachtbraakster. We pasten totaal niet bij elkaar en stonden op het punt te scheiden toen ze zwanger raakte.’ Hij had zijn handen tussen zijn knieën geklemd en wiegde zachtjes heen en weer.
Dione zat muisstil te luisteren. Zo kende ze Theo nog niet, zo aangeslagen en terugblikkend. Ze kreeg de neiging om haar hand op de zijne te leggen, maar bedacht zich. Het was beter om hem zijn verhaal te laten vertellen.