Dione geloofde haar oren niet. Yannis had haar moeders zelfvertrouwen zo’n knauw gegeven, dat ze maar zelden voor zichzelf opkwam. Dit was een verbluffende ommekeer in haar houding. Toch aarzelde ze om haar moeder alleen te laten.
Toen Theo haar kwam ophalen, liet ze hem binnen. ‘Vind je het erg om straks terug te komen?’ vroeg ze. ‘Ik moet Chris even spreken. Hij kan elk moment hier zijn.’
Theo’s gezicht betrok, en hij keek haar ijzig aan. ‘Waarom? Wat valt er nog te bepraten?’ vroeg hij op scherpe toon.
Ze stond op het punt hem te vertellen dat het niets met hun relatie te maken had, maar bedacht zich. ‘Er zijn een paar dingen die gezegd moeten worden.’
‘Misschien is het beter als ik blijf om ze te horen.’
‘En misschien gaan ze jou niets aan,’ zei ze kortaf.
Een paar ogenblikken lang keek hij haar strak aan. Het was een krachtmeting, maar Dione was vastbesloten om niet te zwichten.
Ten slotte beet hij haar toe: ‘Mij best.’ Daarna maakte hij rechtsomkeert, stapte in zijn auto en scheurde met gierende banden weg.
Vrijwel onmiddellijk kwam Chris de hoek om rijden. ‘Dione!’ riep hij uit zodra hij was uitgestapt. ‘Jou had ik hier niet verwacht. Was dat je man die ik daarnet zag wegrijden?’
Ze knikte.
‘Wat is er gebeurd? Hebben jullie nu al ruzie?’ vroeg hij grijnzend.
‘Helemaal niet,’ antwoordde ze kortaf, terwijl ze met hem mee naar binnen ging. ‘Mijn moeder heeft je het een en ander te vertellen, en we vonden het beter dat mijn man er niet bij was.’
Chris trok zijn wenkbrauwen op.
Jeannie draaide er niet omheen. ‘Het spijt me dit te moeten zeggen, Chris, maar voortaan ben je niet meer welkom in mijn huis.’
Hij keek woedend naar Dione. ‘Jij hebt haar natuurlijk opgestookt, hè? Nu je met die vent getrouwd bent, denk je zeker dat je je moeder de wet kunt voorschrijven, hè?’
‘Met het huwelijk van mijn dochter heeft dit niets te maken,’ zei Jeannie scherp. ‘Ik heb me door jou voor je karretje laten spannen, maar dat is nu afgelopen. Ik wil dat je weggaat en niet meer terugkomt.’
Verbluft fronste Chris zijn voorhoofd en wendde zich toen weer naar Dione. ‘Wat moet dit voorstellen? Is dit een samenzwering?’
‘Als je het zo wilt opvatten, ja,’ reageerde Dione. ‘Mijn moeder en ik zijn het erover eens dat het niet langer door de beugel kan dat jij hier aldoor over de vloer komt.’
‘En ik kan wel raden wie je moeder dat idee heeft ingefluisterd,’ snauwde hij. ‘Nou, je wordt bedankt, Dione! Eerst ga je ervandoor om te trouwen met de eerste de beste rijke vent die je tegenkomt en nu verbied je me om hier te komen. Dat had ik niet van je verwacht. Van mij mag Theo je hebben. Hij komt er vanzelf wel achter wat voor een secreet je bent.’
Hij draaide zich om en vertrok.
Dione en Jeannie keken elkaar ongelovig aan en glimlachten toen.
Toen Theo terugkwam, zaten ze thee te drinken. Hij zag er allesbehalve tevreden uit. Dione beloofde haar moeder dat ze binnenkort weer langs zou komen, en daarna liep ze achter haar man aan naar buiten.
In de auto hulde hij zich in een grimmig stilzwijgen, maar gelukkig reed hij niet hard. Hoewel hij nog steeds kwaad was, werd zijn woede overschaduwd door zijn sensualiteit. Ze kon de hartstocht die in hem smeulde, bijna inademen.
Nadat ze waren gestopt bij een sociëteit werd de auto door iemand naar een geheime parkeerplaats gereden, waarna Theo haar naar binnen leidde. Er heerste een voorname, gedempte sfeer, en iedereen leek elkaar te kennen.
Theo reageerde niet op de begroetingen en nam Dione meteen mee naar een rustig plekje in de eetzaal, waar hun gesprek niet kon worden afgeluisterd. Hij kwam direct ter zake.
‘Wat was er zo belangrijk dat je zo nodig met dat idiote vriendje van je moest praten zonder dat ik erbij mocht zijn?’
Dione keek hem boos aan. ‘Chris is mijn vriendje niet meer.’
‘Dat spreekt vanzelf,’ zei hij kortaf. ‘Het was maar bij wijze van spreken. Maar ik hoop dat je hem niets over ons huwelijk hebt verteld en niet hebt beloofd dat je na de scheiding naar hem terug zult gaan.’
Als de scherpe blik in zijn ogen bedoeld was om haar angst aan te jagen, dan vergiste hij zich. Ze was gewend aan mannen zoals hij. ‘Niemand weet iets van onze afspraak, daar kun je van op aan. Ik zou mezelf nooit vernederen.’
‘Dus je vindt het vernederend om met mij getrouwd te zijn?’ vroeg hij spottend.
‘Wat denk je zelf?’ In haar donkere ogen vlamde een felle blik op. ‘Wie vindt het nou leuk om tot een huwelijk te worden gedwongen?’
‘Niemand heeft je voor het blok gezet,’ merkte hij op.
‘Dat is waar,’ gaf ze toe, ‘maar zo voelt het wel. Ik weet dat ik het voor mijn vader deed, maar ik beleef er geen plezier aan.’